Door grijze sluiers breekt heel even een zonnestraaltje door, het is een bekend en gekoesterd straaltje. Het oude maandagochtend gevoel, ooit lang geleden besloot ik dat waar ik vaak in weekenden werkten de maandagochtenden helemaal voor mijzelf werden.
Om vooral heerlijk te verdwalen in het zoeken en vinden van kunst, om de wereld om mij heen te laten voor wat die is en me terug te trekken in mijn eigen bubbel.
Deze ochtend overvalt ineens het bekende gevoel me, ik ‘hoef’ niets van mijzelf. Jammer dan van al die huishoudelijke klussen die ook echt wel aandacht nodig hebben, jammer dan van die websites die ‘bijgewerkt moeten’ worden.
Tegelijk met het prettige bekende gevoel dringt een spoortje verdriet binnen, ik laat haar. Ik weet wat ze zeggen wil en laat het gefluister aanwezig op de achtergrond terwijl ik een vers kopje koffie inschenk, de pup knuffel en besluit dat ik voorlopig lekker in pyjama ga genieten van dit gevoel.
Zinnestrelend 