Woorden spinnen een eigen draad in mijn hoofd.
Hoe schrijf ik over wat ik voel zonder mijn partner te kwetsen?
Hoe deel ik wat ik voel vanuit het groots respect dat ik voor hem heb?
Hoe benoem ik wat ik voel, wat er in mijn hoofd dwaalt, wat ik soms uit wil schreeuwen en dan weer in stilte opzij zet.
Hoe schrijf ik over de dynamiek van een D’s als deze voelt als een leegte waarin ik zoek naar die hand die gereikt wordt. Die overduidelijk grijpt en vasthoudt, die zo sterk laat merken er te zijn, mij te zien, mij te begeren en toch mij niet weet te bereiken?
Hoe schrijf ik over de eenzaamheid van deze strijd?
Hoe benoem ik dit naar vrienden?
Hoe uit ik mij zonder jouw respect te verliezen?
Ik dwaal over oneindige vlaktes van eenzaam voelen, van niet gezien worden terwijl jouw woorden nagalmen in mijn hoofd ‘ik zie je meisje, je bent nog altijd de mijne’…..hoe kan het dan dat ik dit niet voel? Dat ik niet bij dit gevoel komen kan?
Soms zo ik zou graag willen dat ik minder dimensionaal was, dan was leven wellicht simpeler, mijn strijden minder hevig en groots, mijn periodes van eenzaam voelen minder scherp.
Zinnestrelend 