Soms als het eenzame gevoel me volledig gijzelt dan voel ik me zo vervreemd van een platform als FetLife. Dan lijkt het of alles dat ik zie passeren me zowel verdrietig maakt als mijn gevoel van eenzaamheid versterkt.
Vorige week besloot ik mijn account te deactiveren, in de hoop dat mijn verdrietig/eenzame gevoel zou afnemen. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik me nog eenzamer voelde, en dat het verdriet sterker werd.
Een account op Instagram dat ik opgestart was in een poging de connectie met bdsm puur voor mijzelf te behouden had ik in de weken ervoor verwijderd. Daar heb ik nog altijd geen spijt van omdat het me niets positiefs bracht.
Reacties en verzoeken van mensen die naar mijn mening niets van (mijn) bdsm gevoel begrijpen, die puur op zoek zijn naar de snelle kick, naar een vlugge bevrediging van hun, in 50 tinten ingekleurde, eigen kleurplaat van wat bdsm zou moeten zijn.
Het is een blauwdruk die mij niet past, en wat mij wel past ben ik al lange tijd kwijt.
Ik had nooit kunnen bedenken dat ik, die altijd zo sterk sensueel ingesteld was en voor wie geen zin in seks hebben ondenkbaar was, zou zeggen dat het lijkt te zijn verdwijnen.
Ja…ik weet dat ik daar al vaker over heb geschreven de laatste tijd, en ik snap dat het weinig boeiend is om te lezen voor diegenen die gemakkelijk een connectie met bdsm vinden (voel je vrij me te ontvolgen). En ik snap ook dat vrienden niet weten hoe te reageren, en toch….juist dát…die stilte…versterkt mijn gevoel van eenzaamheid.
Het wakkert een nieuw verdriet aan. Hoe kan het toch dat waar ik zoveel mensen gesteund heb, de moeite nam om privé berichten te sturen, lieve woorden en virtuele knuffels stuurde, luisterde en vooral liet weten dat ik er voor ze was en bereid was om écht te luisteren….hoe kan het dat ik me dan zo eenzaam voel?
Soms denk ik dat ik het is omdat ik iets uitstraal wat maakt dat anderen denken dat ik onschendbaar sterk ben, dat ik het wel red. Het klopt dat ik het wel red, ik vind mijn weg altijd weer en vooral vind ik hem in mijn eentje.
Maar dat maakt me niet minder eenzaam…
En dus …probeer ik om de deur die ik zelf dicht zette maar weer open te zetten.
Probeer ik mijzelf in ieder geval ‘een’ connectie te gunnen, wetende dat mijn verdriet er niet door verdwijnt, maar mijn gevoel van eenzaam zijn misschien wel ietsje minder zwaar aan mag voelen.
Zinnestrelend 