Het is alsof ik op een afstand mijzelf waarneem, ik zie hoe iets dat altijd een snaar in me wist te raken nu het besef raakt dát er ooit die snaar geraakt werd, en de enige vibratie die mij weet te bereiken is de trilling van verdriet.
Ik voel mij een gewond vogeltje, haar vleugels lamgeslagen, wat haar verwondingen zijn krijg ik niet helder. Helder is wel dat ik het zo voel, dat ik me wil verschuilen, wil helen.
Jouw vleugels om onder te schuilen mis ik, ze zijn er maar ik voel ze niet. De warmte dringt niet tot me door, de zachte veren voelen stug en star.
Dus trek ik me verder terug, met mijn snavel ver in mijn veren gestoken. Tot de zon me weer verwarmt en de blik op de horizon me weer weet te prikkelen om te vliegen.
My Secrets 