Zwaarte

Ineens word ik me bewust van een zwaarte die me omlaag trekt, waar ik een strijd mee voer die me uitput.

Ik laat me meevoeren tot het diepste punt is bereikt, de zwaarte blijft aan me trekken terwijl ik me verwonder. Dieper dan dit kan niet, ik kan niet verdwijnen in de grond alhoewel ik me wel zo voel. Alsof ik verdwenen ben in de massa waarin ik verankerd probeer overeind te blijven.

Wanneer dat besef binnenkomt laat ik los, ik hoef niet te proberen overeind te blijven. Dan blijf ik wel een tijdje liggen zo, verlies ik mijzelf niet in de strijd van proberen de zwaarte te overwinnen. Hoef ik mijzelf niet beter voor te doen dan ik mij voel, mag verdriet en eenzaam voelen er zijn.

Vanuit mijn diepte kijk ik omhoog en zie hoe jij connectie voelt en ervaart waar ik dwalend me verloren voel. Af en toe zie ik je hand maar ik het niet opbrengen deze te pakken als de uitkomst is dat ik daarna telkens weer wordt teruggezogen in deze zwaarte.