Het is alsof ik op een afstand mijzelf waarneem, ik zie hoe iets dat altijd een snaar in me wist te raken nu het besef raakt dát er ooit die snaar geraakt werd, en de enige vibratie die mij weet te bereiken is de trilling van verdriet. Ik voel mij een gewond vogeltje, haar vleugels lamgeslagen, wat haar verwondingen zijn krijg ik niet helder. Helder … Lees verder Snaren

‘Dan dans ik wel alleen’ waren mijn gedachten een tijdje terug. Terwijl verdriet me influisterde dat er geen beweging meer is.De dans kwam tot stilstand, mijn stilstand.Zelfs een beetje mee wiegen op een verstilde melodie is een pas te ver.Geen tango, geen opzwepende beweging, de dynamiek is uit ons bewegen. Verstild.Stil…. Lees verder Stil

k raak het kwijt, de connectie met mijn vrouw zijn, met mijn sensuele zelf.Beetje bij beetje zie ik hoe het verdwijnt, gemaskeerd door een omhulsel dat door anderen gezien wordt als vrouwelijk, als mooi, als sensueel. Het raakt me, intens diep, te beseffen dat ik al langer niet meer voel wat ik ooit voelde.Mijn sprankeling is vervaagd, tijd maakte haar dof, strijden die me hebben … Lees verder Vervaagde sprankeling

Ineens word ik me bewust van een zwaarte die me omlaag trekt, waar ik een strijd mee voer die me uitput. Ik laat me meevoeren tot het diepste punt is bereikt, de zwaarte blijft aan me trekken terwijl ik me verwonder. Dieper dan dit kan niet, ik kan niet verdwijnen in de grond alhoewel ik me wel zo voel. Alsof ik verdwenen ben in de … Lees verder Zwaarte