Ongrijpbaar gemis

Een ongrijpbaar gemis kleurt mijn overgave.

Lange tijd heb ik geworsteld met de nuances, was dit een verlangen of een gemis. Verlang ik naar iets dat ik mis in de D’s, of is er een gemis in de D’s waar ik moeilijk mijn weg in vinden kan?

Het heeft me enorm verdrietig gestemd, het leidde tot afstand tussen ons, gesprekken brachten helderheid met een enorme scherpte waar ik mij aan sneed.
Daar waar dit voor anderen misschien reden zou zijn de D’s los te laten en op zoek te gaan naar iemand die het gemis kon invullen wist ik…dat is niet wat ik wil.
Nog liever de rest van mijn leven met de momenten van eenzaam voelen en het gemis worstelen, dan loslaten wat er wél is.

Want wat er is …dat ís enorm bijzonder. Onze dynamiek, de momenten waarop we als één bewegen. In die momenten is er geen gemis, dan is er geen verdriet en kan ik volledig opgaan in de beweging.

De momenten waarop ik spaak loop in het ongrijpbaar gemis kan het verdriet me overweldigen. Diverse fases heb ik in dit proces doorlopen, van niet begrijpen wat er speelde tot herkennen en kunnen benoemen, van proberen te verwoorden tot uitspreken, van niet gezien tot gehoord worden en uiteindelijk van gehoord zijn maar nog altijd het gemis ervaren.

Ik heb het gemis verweven in mijn overgave, in mijn overgave ligt het gemis besloten. Toen ik het bij jou neerlegde liet ik het los, ze ligt nu in jouw handen en hoe vreemd dat ook klinken mag…het geeft mij rust.
Het is niet langer mijn eenzame strijd, het is een feit geworden dat ik een gemis ervaar welke voor jou ongrijpbaar is.

Dan mag er nog altijd verdriet bij mij zijn, dan mag het besef van het gemis er zijn, ik kan erin berusten.

Het is gekoppeld aan mijn overgave aan jou.