Gewapend onbewapend voel ik mij, wanneer iemand me vraagt naar mijn ontdekkingstocht in bdsm.
Normaal heb ik er niet zoveel moeite mee dat in een paar zinnen te
omschrijven, al geef ik eerlijk toe dat een reis van 25 jaar zich niet
zomaar even laat verwoorden.
Ik duik terug in verleden, zie denk ik nog…ik ben prima bewapend
want ik kan moeiteloos de feiten opsommen uit de beginperiode, zelfs al
zijn dat heftige gebeurtenissen die mij destijds zwaar hebben verwond.
Een heftige pijnscheut links negeer ik en tik dapper door, ergens vaag
in de verte signaleer ik dat mijn manier van schrijven iets toont. Ik
zie de tikfouten, ik neem het veranderende proces waar.
Daar waar de vraag was hoe ik mijn bdsm gevoelens ontdekt heb verdwaal
ik in mijn antwoord in de negatieve patronen die ik lang geleden ver
achter me liet.
Althans dat maak ik mijzelf graag wijs, want echt achter mij laten kan ik niet.
Het heeft me per slotte gedefinieerd. De eerste man die mij op 16 jarige leeftijd op een camping toilet overmeesterde en meesleurde naar een grasveld om me daar te verkrachten. De mannen daarna die maar al te graag ingingen op mijn uitnodiging tot seks hebben vreemd genoeg ieder bijgedragen aan mijn helingsproces. Ik had het nodig om te leren omgaan met seks, ik had het ook nodig dat zij op hun eigen klungelige manier vroegen of het wel goed met me ging, maar ja….bewust of onbewust koos ik voor jonge mannen die de Nederlandse taal niet machtig waren en en dat nodigt niet uit tot een goed gesprek. Alhoewel er één is geweest die perfect aanvoelde dat ik beschadigd was, en mij terwijl we naakt op een studentenkamer lagen een kop koffie voorschotelde en zei dat we de rest van de dag leuke dingen gingen doen die niets met seks te maken hadden (en het was een leuke dag).
De volgende man waarmee ik ging samenwonen, de eerste man die ik
vertelde over de verkrachting. Seks met hem mislukte, ik had ineens
vaginisme ontwikkeld, hij stelde vragen, liet zich niet van de wijs
brengen door mijn ontwijkende antwoorden. Misschien heb ik daarom wel
een onterecht gevoel van veiligheid bij hem ontwikkeld, want eenmaal
samenwonend had ik binnen twee weken de eerste blauwe plekken in mijn
gezicht te pakken.
Ik bleef, zag hem als slachtoffer, wilde hem helpen, wilde zeker niet
terug naar mijn ouders want daar was ik met heftige ruzies vertrokken.
Gooi alle cliché’s maar op een hoop, ik heb ze geleefd. Mijn eigen
keuzes daarin heb ik nooit begrepen.
In de tien jaar die volgde verloor ik wie ik was door zijn narcisme,
geweldloze en gewelddadige gedragingen. Ook verloor ik mijn vrienden,
dat even terzijde want dat is deels te wijten aan het isolement wat een
narcist zo graag creëert.
Dan volgt man nummer 3, een ogenschijnlijk ervaren en begripvolle
dominant die maanden tijd in mij investeert. Die luistert naar mijn
verhalen, die me duidelijk maakt dat mijn onderdanige gevoelens niet
vreemd zijn en met wie ik uiteindelijk thuis afspreek, naief als ik was.
Een eerste ontmoeting die eindigde in gedwongen seksuele handelingen
doen waarvan ik over mijn nek ging, compleet verlamd door de situatie
waarin ik mij gevangen voelde. Iemand die ik volledig had vertrouwd wist
over mijn gewelddadige partner en zette deze als dreigement in om mij
te laten doen waar hij voor kwam. En ik liet het gebeuren (ja, het
klopt, ik verwijt mijzelf dat nog altijd).
Ik meed hem, de weken erna, hij belde dagelijks meerdere keren per dag.
Ik voelde alsof ik geen andere kans had dan op te nemen, beloftes,
excuses.Hij had het verkeerd gedaan, zijn genot centraal gezet, mijn
behoeftes vergeten.
Of er geen alarmbellen afgingen bij mij? Ik denk het wel, ik herinner
het me niet geweldig goed meer. Ik regelde een nieuwe afspraak als een
mak schaap op weg naar de slachtbank.
Vastgebonden, verkracht en hij vond het grappig om op te merken dat hij
me daar had kunnen laten liggen tot mijn gewelddadige partner me zou
vinden en sloeg zichzelf vervolgens op de borst omdat hij niet zo’n
klootzak was.
Nee, ik deed geen aangifte. Ik schaamde me, ik was als de dood om
doodgeslagen te worden, en ik wist werkelijk waar niets van deze man.
Die vakkundig valse namen, een niet bestaand bedrijf en niet bestaand
telefoonnummer had opgegeven.
Of er ook goede mannen waren? Ja, gelukkig zijn er geweest die zonder het zich bewust te zijn mij hebben geholpen te helen. Alleen voelt het op dit moment alsof alleen die schaduw van de mannen die mij beschadigd hebben zijn stevige kluwen naar mij heeft weten uit te strekken om mij in een wurgende omarming te verstikken.
Opnieuw een Dom die maanden, bijna een jaar meen ik, investeert om mij weer iemand te laten vertrouwen. Om vervolgens bij het eerste spel me in een bondage vast te zetten waarin ik geen kant op kom, staand terwijl ik gezegd had dat mijn bekken dat niet aankon, stoned terwijl hij beweerd had niets te gebruiken, volledig in zichzelf gekeerd bezig zijnd zonder mijn non verbale signalen op te merken en vervolgens gepikeerd zijn omdat ik de beginnende D’s de dag erna abrupt verbroken had.
Of de Dom die een soort deal met me maakte, ik zei iets met spanking
te willen waar hij niets mee had, hij had een anale fixatie en ik was
daarin beschadigd door de verkrachting. Het lukte hem redelijk goed
daarin weer iets te bereiken, tot hij net een stap te ver ging, ik in
paniek raakte, hij me tot rust probeerde te laten komen met hapjes en
een dekentje en niet doorhad dat ik mijzelf totaal niet was. Ik weet nog
altijd niet hoe ik met de auto thuisgekomen ben.
De dagen erna probeerde ik te praten over wat er was gebeurd, wilde ik
laten weten dat hij signalen niet herkend had (zonder dat te verwijten)
en ineens moest ik hem met Meester aanspreken en gedroeg hij zich als
een respectloze hufter.
Dat ik ondanks deze ervaringen, en nog een handjevol dominanten die zich anders voordeden of oneerlijk waren, het mooie in mij heb weten te vinden en in staat ben dat te uiten, te tonen, en vooral te geven aan Grey….is vooral mijn verdienste. Niet dat ik op dit moment het gevoel heb daar trots op te zijn, ik ben op dit moment vooral boos omdat ik in het teruggrijpen naar verleden mijn harnas aangetrokken heb en mijzelf weer bewapend heb, terwijl ik me zo prettig voelde in onbewapend zijn.
Ik wil me niet voelen zoals ik me nu voel, hard en cynisch, scherp en klaar voor een aanval.
Zinnestrelend 