Het is me wel vaker verteld, en ik weet het zeker ook van mijzelf, ik kan in rap tempo van laag naar hoog en omgekeerd, van verdrietig naar onbezorgd en blij of omgekeerd. Van geen connectie voelen tot me op en top verbonden voelen met de vrouw, sub en masochist in mij.
Vorig weekend was er de luxe van een hotelovernachting en privacy,
ons spel was meer dan hevig en intens, en had wat deuren naar oude
wonden geopend. Daar heb ik de hele week last van gehad, gister merkte
ik dat sommige associaties met verleden heel snel gemaakt werden en
vooral ook sterk aanwezig waren. Moeilijk uit te leggen maar wel een
belangrijk iets om met partner te bespreken. Uit ervaring weet ik hoe
belangrijk dit is, het inzicht dat ik Grey daarmee geef maakt hem niet
alleswetend of foutloos in zijn keuzes.
Het helpt om de communicatielijnen korter te maken, en in spel kan dat een groot verschil maken.
Zo heb ik ooit verteld dat op vrijdagen ik het lastig kan vinden wanneer
mijn gezicht aangeraakt wordt, hoe liefdevol dit ook gedaan wordt, ik
heb tien jaar lang vele vrijdag avonden meegemaakt waarin mijn gezicht
niet liefdevol aangeraakt werd. Die herinnering ligt opgeslagen in mijn
lichaam, het is niet alleen een herinnering die als beeld terugkomt, het
gaat dieper dan dat.
Door het te benoemen hoef ik nu alleen maar zacht te fluisteren ‘vandaag
niet’ als Grey mijn gezicht aanraakt en dan hoeft er verder niets
uitgelegd te worden.
Sommige grenzen zijn fluctuerend, dan doel ik niet op grenzen die meer naar buiten verlegd worden maar juist de andere kant op.
Grenzen die de ene keer ruimer liggen dan de ander. Ik heb het altijd
belachelijk gevonden dat ik mijzelf daarin moest verdedigen, dat er
gevonden werd dat ik eraan moest werken dat de grens bleef liggen waar
hij lag en tegelijkertijd ik eraan werken moest mijn grenzen te
verruimen.
We zijn en blijven in de eerste plaats mensen, en grenzen zijn geen
abstract gegeven. In het trouw zijn aan mijn grenzen verwacht ik van
mijzelf dat ik óók eerlijk communiceer wanneer ik merk dat de
speelruimte wat minder groot is dan anders.
Soms is dat omdat mijn lichaam te veel pijn heeft, de chronische
vermoeidheid een te grote plek inneemt, de sfeer en energie van anderen
om mij heen te sterk aanwezig zijn en soms is het omdat een oude wond
geraakt wordt, er deuren naar verleden openstaan of ik gewoon wat meer
gevoelig ben dan anders.
Het gaat niet om het waarom voor mij, het gaat puur om het feit dat op dat moment de speelruimte minder groot is.
En dan zijn er ook momenten waarop het zich een andere kant op
beweegt. Momenten waarin ik aangeef meer dan anders aan te kunnen, mijn
incasseringsvermogen sterker is, mijn verlangens naar meer, harder,
heviger, steviger groter zijn.
In de dynamiek waarin wij ons begeven kan dat, ik kan het aangeven, en
het is altijd aan Grey er gehoor aan te geven, gelukkig ervaren wij het
beiden als een kadotje wanneer deze momenten er zijn, omarmen we het
moment en springen nog wat dieper dan anders.
Twee weekenden met hevig en intense spelmomenten, beide zo totaal anders, en wat het voor mij extra bijzonder maakt is dat na deze week met best heftige emoties, oude wonden die geraakt waren en deuren die openstonden waar ik niet al te blij mee was…had ik totaal niet verwacht zo vrij, onbevangen en ongeremd mijzelf te kunnen geven.
Eerst tijdens ons avondje Pdn, waar ik me vrijer dan ooit voelde. En
vervolgens vanmiddag thuis tijdens een onverwachts privacy moment.
Leven is intens mooi momenteel, en daar waar ik ook mijn mindere momenten deel wilde ik dit ook graag delen 🙂
Zinnestrelend 