Wanneer de beweging van de dans vervaagt en slechts de contouren van de herinnering als een schaduw op de muur van mijn binnenste achterblijven constateer ik een verlamd en verstard bewegen in mij.
Ik ben naar een soort neutraal stand gegaan, een mechanisme dat me bekend is en in werking treed wanneer iets heel diep bij me is binnen gekomen, of wanneer iets een enorme impact op me heeft. Ik schakel terug, zet stappen weg van waar ik was. Omring mijzelf met neutraliteit en drijf weg in afstand.
In een gesprek samen merk ik dat ik jou geen deelgenoot kan maken van
wat in mij gaande is, er is een innerlijke strijd die bijna onzichtbaar
voor mijzelf gevoerd word. Ik voél de strijd, ik merk het aan mijn
eigen reacties. Ben licht geraakt, heb moeite met teksten, reacties en
foto’s waar ik anders schouder ophalend aan voorbij ga.
We praten en ik zie de afstand groter worden, het is alsof we zomaar
ineens beiden een andere taal spreken, en de vertaalslag niet kunnen
maken.
Daar waar ik jouw doos van Pandora kon omarmen ben ik niet in staat een donker stuk in mijzelf te omarmen. De echo van diep geslagen wonden kaatst keihard tegen de kille muren van waar ik alles weggezet heb.
In ons gesprek constateer ik dat ik hier vrijwel nooit over gesproken heb, ik herken draden en momenten die aan elkaar verbonden zijn, en ik zie hoe die draden zich genesteld hebben in mij. En nu, nu ik in een nieuwe diepte stap, lijkt het alsof ik met elke beweging mijzelf vaster en vaster wikkel in een kluwen draden en knopen. Ze hinderen me te bewegen, ze leggen me lam terwijl negatieve woorden uit het verleden hun stem terug gevonden hebben en mij opnieuw weten te raken.
Er zijn sterke schakels die onlosmakelijk verbinden met oude pijn,
daar waar ik in het moment me volledig kon overgeven aan een stuk rauwe
vernedering is er naderhand alleen nog maar de herinnering aan de ruwe
vernedering uit het verleden. Ze overstemt en overschreeuwt het mooie,
daar waar de krachtige sub jouw doos van Pandora kon verwelkomen is er
nu alleen nog maar een verwarde en beschadigde vrouw die amper kan
plaatsen dat ze zo diep ging.
Er is angst, angst dat ik mijzelf verlies in deze diepte, dat de draden
die uit mijn wonden lijken te komen niet zullen verdwijnen.
Jij vroeg me, of dit het waard is. Daar waar ik op andere momenten zeg dat de pijn in mijn lichaam na een hevig spel het waard is….ben ik er niet uit of deze emotionele pijn na een hevig en diep delen het waard is.
Het is ongelooflijk complex te merken dat ook nu er mechanismes in mij in werking zijn gezet die ooit mijn bescherming waren. Het afschermen, afstand nemen en voelen uitschakelen had een functie ….ooit, in jaren en jaren van mentaal en emotioneel gekleineerd worden. Het was nodig om overeind te blijven, en toen ik eenmaal overeind kon blijven zonder de mechanismes was ik in staat weer te voelen. Stapje voor stapje, met soms enorme terugvallen maar toch altijd meer stappen vóóruit dan achteruit.
Ineens realiseer ik me dat ik in vele aspecten een veilige omgeving
had weten te creëren, waarin ik mijn masochistische en onderdanige
verlangens kon ontdekken en beleven. Tot ik hier belandde, en in dit
aspect kan ik geen veilige omgeving vinden, in het moment wel. Dan voel
ik me volledig veilig in jouw Dominantie, buiten het moment is het alsof
een realiteit zich aan mij opdringen wil. Ik wéét dat het niet de
realiteit is, het is de echo van mijn verleden en ze heeft zich gehuld
in een gewaad dat haar echte gedaante verhuld.
Ze is mijn niet gehoorde pijn, ze was tot in het diepst geraakt maar er
moest overleefd worden. En dus werd haar stem ontnomen en maakt ze zich
nu kenbaar via de echo van het verleden.
Vanaf een afstand kan ik ernaar kijken, kan ik het constateren,
enigzins vergroten. Maar ik kan het niet voelen, ik durf het niet te
voelen. Ze is te groots, te hevig, deze pijn van gekleineerd zijn, deze
pijn van door partners gereduceerd worden tot niets, niets waard.
Ik zie de pijn, ik zie de wonden, ik voel de emoties die hoog in mijn
keel branden. Ik voel het branden, de enorme berg aan pijn die een weg
naar buiten zoekt….
Zinnestrelend 