Wanneer de jager zijn jacht start dan start dit met het gereed maken van zijn jacht kostuum. Een camouflage om niet op te vallen, om zich onopgemerkt te kunnen bewegen, de prooi te volgen.
Zijn camouflage is een vermomming die waarheid en realiteit maskeert.
Er vindt een transformatie plaats, de elementen die de jacht belemmeren worden netjes opgeborgen en achtergelaten. Deze elementen zijn onlosmakelijk verbonden met het dagelijks leven van de jager, echter de jager is van mening dat deze elementen zijn beeld als machtig jager vertroebelen. En dus laat hij dit achter(wege) in zijn presentatie.
Inderdaad, presentatie….want vroeg of laat presenteert de jager zichzelf aan de prooi. Dit versterkt zijn almachtige gevoel, hij heeft de behoefte te testen of zijn vermomming standhoudt.
Zijn triomf bestaat niet uit een levenloze prooi die hij tentoon kan stellen aan zijn omgeving maar ligt in de vereenzelviging die hij ervaart met zijn vermomming. Voor eventjes kan de jager geloven in de schijnvertoning die hij opvoert, dit sterkt hem in zijn overtuiging en de farce wordt de realiteit van de jager.
De jager leeft in zijn eigen gecreërde habitat, waarin hij eigenschappen van medejagers inzet om zijn eigen geloofwaardigheid te versterken. Jagers bespieden graag de jacht van andere jagers, niet om eigen ego te strelen maar om te leren van het jachtgedrag. Dat maakt het, wanneer je dit eenmaal door hebt, makkelijker om jagers te herkennen.
De jager heeft geen respect voor zijn prooi, deze dient slechts als zalf voor zijn eigen magere zelfbeeld. Soms duurt de jacht kort, soms ontstaat er een relatie tussen de jacht en diens prooi. Vergis u niet, dit betekent niet dat de jager zijn vermomming uittrekt, de jager blijft in zijn kern jager. Hij heeft zichzelf slechts een nieuw jachtterein weten te verschaffen, waar de jacht zich verplaatst heeft.
Niet langer is het de prooi waar op gejaagd wordt maar triomfen, hoe meer grenzen de prooi aangeeft des te meer triomfen zijn er te behalen.
Voor de jager zijn deze grenzen het groen licht waar hij naar op zoek is, hij zet alles er op in om deze overwinning binnen te halen. Is de prooi eenmaal murw geworden van het vele afbakenen en beschermen van diens grenzen, of leeggezogen door de voortdurende jacht op grenzen van de jager, dan verliest de jager zijn interesse.
Hij laat de prooi voor oud vuil achter, of houdt haar achter de hand voor de momenten waarop de jacht op een nieuwe prooi hem enigzins tegenzit. Sommige jagers hebben een feilloze antenne om eerdere prooien van tijd tot tijd te benaderen, al dan niet gestuurd door een innerlijke frustratie omdat deze prooien nimmer overwonnen werden.
De jager beweegt verder, scherpt zijn jacht instincten aan wat niets anders betekent dan dat hij zijn transformatie perfectioneert, het spel der illusie uitvergroot en zichzelf erin verliest. Dit laatste is echter een besef dat nimmer tot de jager zal doordringen, hij verafgood het beeld van zichzelf als jager als een ware narcist.
My Secrets 