Dualiteit is een begrip waar ik me altijd tot aangetrokken gevoeld heb, als ook iets dat mijn persoontje kenmerkt.
Makkelijk is dat echter niet. Ben ik in een bepaald facet van mijn zijn in balans, dan stuitert de onbalans in een ander facet soms zo hard door dat mijn totale zijn op haar grondvesten staat te schudden.
In de afgelopen dagen was er een klein breekbaar draadje die de communicatie tussen Grey en mij wist te openen. Grey houdt stevig vast aan deze draad, ik betrap mijzelf erop dat ik sceptisch en terughoudend ben. De confrontatie met mijzelf wordt alsmaar heviger, wat ook leidt tot een stukje verdriet.
Mijn lichaam laat me op zoveel fronten in de steek. Daar waar ik altijd kon vertrouwen op mijn eigen sensualiteit om boven te komen drijven ben ik haar kwijt, soms breekt ze even door als een zonnestraal die zo abrupt verschijnt én weer verdwijnt dat je je afvraagt of je haar wel echt hebt waargenomen.
Het is alsof ik het vertrouwen in mijn lichaam meer en meer aan het
kwijtraken ben. Dingen die ik tot nu toe prettig vond daar voel ik nu
niets bij, gevoelens als opwinding en geilheid verschijnen minimaal en
verdwijnen abrupt zonder duidelijke aanleiding.
Toch bespeur ik wel een stukje ontspanning in mij die er eerder niet
was, het kunnen uitspreken van mijn innerlijke gevechten, mijn verdriet
en onmacht kunnen uiten, te weten dat Grey me niet heeft losgelaten dat
alles lijkt wel een positieve impact te hebben.
Heel af en toe duikt er zelfs een plagend duivelinnetje op, dat bewust
in haar opmerkingen zoekt naar de aanwezigheid en bevestiging van de
andere delen in Grey. Ze gaan gepaard met een gevoel van verdriet, wat
een vreemde gewaarwording is, en ik laat het zo. Het zal deel uitmaken
van waar ik nu ben, van een proces dat zich in mij voltrekt waar ik niet
goed zicht op krijg.
Het enige, en naar mijn idee, beste dat ik kan doen is mee deinen met
de flow, niet te snel ontmoedigd raken door de verwarring in mij om wat
ik niet van en in mijzelf herken. Accepteren dat er grenzen zijn
verschoven die nog maar een minimale ruimte tot seks en bdsm overlaten,
beter dat dan geforceerd mijn eigen gevoel negeren in de hoop dat het
ergens toe leidt.
Ergens lijkt het of iets in mij het nu nodig heeft om te zeggen….ik
kan het niet, ik verlang wel maar ik wil niet. Als ik daaraan voorbij ga
dan verdwaal ik in mijzelf, dan betwijfel ik of wat ik geef nog wel
oprecht is.
En als er iets is dat ik mijzelf ooit heb beloofd dan is het om alleen vast te houden aan het pure in mij. Wat makkelijk is wanneer het een mooie puurheid is en zoveel moeilijker wanneer het wel puur is maar meer gekleurd door andere emoties.
Ook dit ben ik, en het mag er van me zijn. Dat geeft ruimte merk ik, ik heb een stukje strijd losgelaten. Verdrietig ben ik nog steeds, het verlaat me vrijwel niet maar de zwaarte lijkt iets te hebben afgenomen.
Zinnestrelend 