Een blanco scherm, mijn vingers hangen boven de toetsen. Ik voel mij alsof ik in de leegte staar en leegte staart terug.
Zoveel zou ik willen schrijven, zoveel zou ik willen uitschreeuwen soms, en toch….ik trek me terug in stilte.
Zelfs op de dingen die je zegt waar ik anders op zou hebben gereageerd is er nu een zwijgen aan mijn kant.
Houd ik dan niet meer van je? Nog steeds, met dezelfde diepte en intensiteit.
Voel ik mij dan niet meer jouw sub? Dit is een lastige, ik voel mij
verdwaald in een leegte en eenzaamheid die geen van ons weet te
doorbreken.
Daar waar ik hoopte op jouw hand die me vast zou pakken, met de krachtige greep om mijn pols die me zo week van binnen kan maken, bleef dit gebaar uit.
Mijn schreeuw om gezien en gehoord te worden, gesmoord geuit weliswaar, leidde tot een uitkomst die ik niet verwacht had.
Mag ik dan nu boos zijn?
Mag ik mij in de steek gelaten voelen?
Mag ik mij verward voelen?
Mag ik me Domloos voelen?
Het voelt of waar ik me uitte in de hoop dat er deuren geopend zouden worden de deur zachtjes maar doelbewust dicht gezet werd.
Het is een verbonden voelen met wat was, zonder te weten of en wat er ooit nog is.
En dat verdriet laat me niet in de steek. Het is er vanaf dat ik wakker word tot ik in slaap val. Het sijpelt overal tussendoor.
Zinnestrelend 