Haar verlies

Dapper besloot ze alles achter zich te laten, de weken waarin het gevoel van eenzaamheid haar had verteerd, de intense momenten van verdriet. De nagalm van de uitgesproken woorden zette ze weg, de muren waarin de echo weerkaatst werd keerde ze de rug toe.

Lang stond ze peinzend voor de kast, zoekend naar een sprankje vrouwelijkheid en sensualiteit in zichzelf, en een outfit die erbij paste. Ze liep langs de kast met schoenen, haar ogen gingen als vanzelf naar één van de paren die ze niet vaak dragen kon.
Ze trok ze aan en wandelde naakt, met kop koffie in de hand naar haar kast. Een eerste jurkje was een twijfelgeval, een tweede was een duidelijk nee. Een aantal rokjes passeerden de revue maar leken onvoldoende aan te sluiten op haar gevoel.
Ze opende een la, zocht naar een bh waarvan ze wist dat deze hem kon bekoren. Nog altijd op haar hoge hakken, een ideale manier om aan te voelen of haar rug het een hele avond zou volhouden, trok ze de bh aan en bekeek zichzelf in de spiegel. De gedeeltelijke naaktheid leek haar kwetsbaarheid te onderstrepen, verdriet spoorde haar gezicht. Het blauw dat anders lichter was kleurde nu grijzig, de pupillen groot en zwart van het vele huilen en de emoties.

Ze dronk haar koffie op en trok de zwarte jurk uit de kast die haar het meest sensuele, maar ook comfortabele, gevoel gaf.
Een zwart vest om de kilte te overbruggen, wetend dat niets de kilte van binnen verjagen kon.
Ze wierp een laatste blik in de spiegel, trok haar schoenen uit en koos een comfortabeler paar uit voor onderweg.

De rit was stiller dan anders, de stilte leek anders dan andere keren. Zijn hand een paar keer op haar been, haar lichaam herkende het gevoel van geborgenheid en veiligheid dat besloten lag in de beweging. Vragen van zijn kant leidde tot korte antwoorden, ze kon de pijnlijke diepte van de woorden van die ochtend niet naast zich neerleggen.

Eenmaal aangekomen ademde de ambiance en aanwezigen een prettige sfeer, ze begroette een handjevol bekenden en met zijn tweetjes trokken ze zich terug in een nis. Woorden waren er nog altijd niet veel, het was alsof er een onzichtbare gast zich bij hen had aangesloten. Ze wist en voelde, dit was haar eigen blokkade, opgeworpen door alle emoties waarbij ook een enorme kwetsbaarheid boven was komen drijven.

Haar voeten op zijn benen, zijn hand op haar benen. Dezelfde vertrouwde beweging als in de auto, met nu nog meer verwarrende en gemengde gevoelens. Er word kort gesproken over wel of niet de speelruimte betreden, wetend dat eenmaal in hun bijzondere dynamiek gestapt het verre van spel is.
Hij pakt de collar, ze kijkt hem aan, tranen branden achter haar ogen. Ze spreekt woordeloos, hij vertelt hoe de waarde en betekenis voor hem niet veranderd zijn. In haar hoofd worden de woorden die hij eerder uitsprak keer op keer afgespeeld. Ze wil zo graag, zo graag voelen wat ze altijd voelde.
Zich de zijne voelen in elke vezel van haar zijn. Ze draait zich om, houdt met één hand haar haren omhoog en constateert dat een deel in haar zich afwezig houdt. Er is verlangen en er is verdriet, er is vertrouwen en er is pijn, er is hoop en er is kilte.

In de speelruimte probeert ze nogmaals alles van zich af te schudden, zo graag wil ze nu de diepte in duiken. Slechts geleid door zijn beweging, zijn blik volgen, de golven ervaren van hun dynamiek, meegaan met de flow. Van binnen klinkt een gesmoorde kreet van intense pijn, ze houdt zich vast aan de spreidstang, haar lichaam in de houding die hij zo graag ziet. Bij elke vertrouwde beweging van overgave voelt ze hoe ze verder weg raakt, hoe kilte bezit van haar meent, hoe stilte de overgave verjaagt. Ze wil de bekende pijn van de cake verwelkomen, ze verlangt intens naar die zucht van herkenning die haar lichaam uiten kan.
Het blijft uit,…..er is niets dan de diepe pijn van binnen die zich een weg naar buiten zoekt.
Ze had gehoopt dat er dan minstens nog een dynamisch bewegen kon zijn tussen de sadist en de masochist, maar ook de masochiste in haar is geblokkeerd en kan geen weg vinden in de rauwe betekenis van zijn woorden.

Haar lichaam geeft op, een andere pijn neemt het over en ze herkent de signalen van bijna flauw vallen, ze weet ze kan niet lang blijven staan. Hij onderneemt actie, sleept een tafel haar richting in, de fysieke pijn is zo hevig geworden dat ze met moeite zich staande weet te houden bij de tafel. Ze herkent zijn beweging, hij zoekt naar een manier waarop haar lichaam met minimale inspanning nog kan genieten. Plotseling is het alsof de overige aanwezigen in de speelruimte in haar bubbel zijn gestapt, of zij in die van hen.
Ze kan niet meer, er is een eind gekomen aan de strijd met haar emoties, aan de strijd met haar lichaam, aan de wens om een weg te willen vinden.

Stilte zoekt een weg, gijzelt haar en ontneemt haar de wil om te praten. Ze wil niet meer praten, er is genoeg gezegd. Ze heeft zich gesneden aan de scherpte, al weet ze vanuit het diepst in haar hart dat hij haar niet deze pijn wilde bezorgen. Hij had zijn potentie bereikt, meende hij, en kon niet anders dan zijn grens aangeven.

Voor haar voelde het of ze opnieuw werd losgelaten zonder te weten waarom.

Ik zag haar omdraaien en weglopen van alle pijn en verdriet en ik kan niet anders dan rouwen om haar en mijn verlies.