En dan is er ineens een antwoord, bijna onbeholpen, op mijn uitingen van eenzaamheid en verdriet.
Ik lees, voel een kou mijn lichaam binnenstromen, ik herken mijn eigen reactie. Alsof er abrupt een stolp om mij heen geplaatst wordt, binnenin de stolp een storm aan emoties, naar buiten toe beschaafde reacties.
Het is een antwoord, ik werd wel gezien, ik werd wel gehoord….
Waarom voel ik me dan nog steeds zo immens verdrietig?
Zinnestrelend 