Hoe diep kan overgave gaan?

Maandagochtenden herinner ik mij, waar ik genoot van de stilte in huis en als vanzelf de deuren naar mijn innerlijke beleving openenden.

Vanmorgen stond ik met koffie naar een enorme regenbui te kijken, ik kon me ineens tallloze buien herinneren waar ik naar heb staan te kijken, maar zelden met zo’n intens diep gevoel van verdriet.

Afgelopen nacht nam ik mij voor geen woorden te koppelen aan mijn gevoel van eenzaamheid, het is wat het is. Het lukte me om een creatieve uitlaatklep te vinden, er was zelfs een online gesprek dat me een beetje afleiding wist te geven en iets wegnam van mijn eenzame gevoelens. Nu is de nacht natuurlijk zelden een ideale voedingsbodem voor eenzaamheid, leven om mij heen lijkt te slapen, mijn dierbaren slapen en alleen ik ben wakker.
Mijn eigen zwaktes ken ik, in zulke momenten kan ik gaan dwalen, wat het gevoel alleen maar versterkt. Dus afgelopen nacht hield ik mijzelf kort, ik heb de eenzaamheid omarmt en me weten te richten op positieve vibes voor zover ik die vinden kon.

Met de belofte aan mijzelf dat de volgende dag een maandag mocht zijn ging ik naar de slaapkamer, de aanblik van mijn partner diep in slaap raakte direct mijn verdriet. Even dook het duiveltje uit de doos, ze wilde hem wakker schreeuwen, aan zijn voeten het bed uitslepen en zeggen ‘zie je dan niet wat je haar aandoet?’. Natuurlijk deed ik dat niet, ik houd me in, ik zeg nog maar zelden wat ik denk en voel.
Er wordt niet naar gevraagd, als ik al een voorzichtige poging doe om aan te kaarten dat ik hier mijn gevoelens geuit heb (en ik zo hard een reactie nodig heb) dan lijkt het alsof de lucht mijn woorden ombuigt tot een andere taal en er iets totaal anders landt aan de andere kant van de kamer.

Dus trek ik de mantel van zwijgzaamheid nog wat dichter om mij heen, want hoe vaak kan een mens blijven uitleggen het nodig te hebben van de partner dat deze wil weten wat er in mij leeft….het lijkt bij mij op te zijn. Daar waar ik voorheen telkens weer energie wist te vinden de ander te inspireren, lijkt het te zijn leeggebloed.

Ik hoopte dat de nacht en slaap me iets positiefs zouden aanreiken, zodra ik wakker werd was het gevoel van verdriet nog heviger aanwezig. Ik moest moeite doen mijzelf uit bed te praten, koffie leek nergens naar te smaken. Heel even vlamde iets van het oude maandag gevoel (heerlijk dwalend in mijn eigen flow) boven te drijven. Bdsm kunst weet me daarin vaak nog wel iets aan te reiken, ik voel een kleine sparkeling als ik ontdek dat ik een bijzondere vintage collectie weet toe te voegen aan mijn site.

Alsof ik iets uitzend dat door sommigen wordt opgepikt vraagt een oude vriend out of the blue hoe het met me gaat, ik twijfel. Eerlijk zeggen dat het niet goed met me gaat leidt tot meer vragen, en ik weet daarbij dat ik iets uit kan stralen dat de wens om meer dan vriendschap te delen soms versterken kan.
Ik lieg, en zeg dat het goed met me gaat, met een enorm klote gevoel want ik weet dat ik op deze manier een deur weer dicht gooi terwijl ik het zo hard nodig heb me te kunnen uiten. Gehoord, en gezien te worden.

Soms ben ik jaloers op mensen die in staat zijn een impasse als deze in de relatie te overbruggen door zich te verbinden met anderen, door nieuwe deuren te openen, zichzelf open te stellen voor een ander dan (alleen) de eigen partner.
Ik wil het niet, hoe eenzaam en verdrietig ik me ook voel, ik wil die stap niet zetten. Zelfs al weet ik dat ik mijzelf daarmee mogelijk iets ontneem, en voel ik paniek opborrelen als ik eraan denk dat dit gevoel misschien wel altijd blijft sluimeren in mijn relatie.

Ook al voel ik me niet de zijne zoals ik het graag voelen wil, ik ben het nog altijd. Ook al heb ik in verdriet en boosheid gezegd dat ik mijn relatie status hier ging aanpassen omdat het voelde als farce richting de buitenwereld, ik ben nog steeds zijn sub.

En daarin schuilt ook het eenzaam zijn, ik ben de zijne en daar is dit gevoel aan gekoppeld. Hoe diep kan overgave gaan?

Nee, hier hoeft niemand op te antwoorden. Ik zit niet te wachten op reacties, hoe goed bedoelt ook, die gericht zijn op verbreken van de relatie en mijn eigen weg zoeken, of het zoeken van mijn eigen weg zonder de relatie te verbreken.

Ik wil die verbinding weer voelen met mijn eigen partner, ik wil dat hij het is die mijn eenzaamheid doorbreekt….en zolang dat niet gebeurt blijf ik geketend aan mijn verdriet, eenzaamheid, verloren voelen, niet gezien voelen, niet erkend voelen in mijn sub zijn, niet bevestigd in mijn de zijne zijn.