Het zijn woorden die ik vaker gebruikt heb, al de hele dag spoken ze door mijn hoofd….Oorverdovend is de stilte.
Cynisme worstelt zich naar boven. Als ik een geil stuk schreef was er geen stilte, als ik een pittige foto had geplaatst was er geen stilte, als ik mijn boze mening had geuit was er geen stilte…maar als ik mij in alle eerlijkheid kwetsbaar uit….dan is er stilte.
Ik adem haar in, ze is scherp en puntig. Ik voel hoe haar scherpte
mijn binnenste schaaft. Ik probeer haar te omarmen, ze duwt me van zich
af, met stekende woorden probeert ze snijdende wonden te maken.
Onverstoorbaar en niet te vermurwen blijf ik proberen haar te omarmen,
het verdrietige, eenzame en verdwaalde meisje in mij. De sub in mi jdie
zich verloren en niet gezien voelt. De vrouw in mij die teveel verdriet
voelt om al deze innerlijke strijden.
De stilte blijft oorverdovend, ik wil het uitschreeuwen.
Waar ben jij als ik je nodig heb?
Waarom verstop jij je achter lieve zorgende woorden en gebaren maar vraagt me niet hoe het met me gaat?
Waarom is het zo stil om me heen…..
Zinnestrelend 