De afgelopen dagen sluimert er een zin door mijn hoofd, iets in de trant van
‘pas wanneer je je openstelt vanuit je kwetsbare zelf, ontstaat ruimte voor de ander om sterk te zijn’
Dat ik hierover nadenk is wellicht geen verrassing. Ik ben erg
zoekend in hoe balans te vinden met mijn kwetsbare zelf. Nee niet omdat
ik dat niet durf, omdat ik het niet gewend ben. Ik weet hoe de sterke te
zijn, ik weet hoe te inspireren en stimuleren en een ander te helpen
het beste in zichzelf naar boven te halen.
Ik heb gemerkt dat zowel in vriendschappen als in relatie er een
wisselwerking ontbreekt wanneer bij mij de energie mist om te inspireren
en stimuleren. Dan ontstaat er een stilte, dan valt de ander stil.
En dat leidt bij mij tot stil verdriet. Ik ben er meer dan slecht in om tegen de ander te zeggen dat ik een wisselwerking nodig heb. Inspireren en stimuleren is iets dat zowel in vriendschap als relatie een wisselwerking hoort te zijn, ontbreekt dat dan ben je in een doodlopende straat beland.
Ik heb een aantal doodlopende straten achter mij gelaten, meer dan eens in mijn leven, met grootsverdriet soms ook. Sommige straten wandelde ik uit zonder nog eens om te kijken, in andere gevallen had ik langer nodig om weg te raken van de straat. Bleef ik nog een tijd hangen en dralen, mezelf afvragen of ik het mis had, of ik zou moeten veranderen.
Dat laatste is een gevaarlijk woord, ik vind namelijk dat ik niet zou
moeten veranderen om een vriendschap te behouden. Als dat zo is dan was
er in de kern al iets mis, datzelfde geldt ook voor een relatie.
Natuurlijk zijn er wel patronen die kunnen worden veranderd, omdat ze
een negatief of verkeerde invloed hebben. Daar sta ik dan wel voor open
maar dat is iets anders dan mijzelf moeten veranderen.
Ik ben er trots op dat ik na al mijn strijden geleerd heb trouw aan
mijzelf te zijn (en blijven). Het blijft verdrietig wanneer dit met
verlies van bijvoorbeeld een vriendschap gaat, maar mijzelf verliezen in
een proces van aanpassen is een weg die ik niet meer insla. Dat zijn de
gevaarlijkste doodlopende paden en ik weet hoe moeilijk het is daaruit
een weg terug te vinden. Misschien dat dit besef (meer dan ik mij bewust
was) sterk van invloed is geweest op mijn gevoel de afgelopen maanden.
Waarmee ik niet zeg dat Grey van mij verwachtte dat ik zou veranderen,
ik heb dat bij mijzelf neergelegd toen ik merkte de connectie kwijt te
raken. Als eerste leg ik het bij mijzelf neer, denk ik dat door te
veranderen ik misschien iets kan terugwinnen terwijl ik weet dat ik er
alleen maar meer mee verlies.
Dus accepteren dat ik me voel zoals ik me voel, dat verdriet zo sterk
aanwezig is, ik me eenzaam voel zelfs en ook in de relatie, dat was pas
kracht tonen om toe te geven.
Afgelopen weekend was een weekend met veel emoties. Nadat ik me geuit
heb over de vanzelfsprekendheid van onze D’s en hoe die mij verlamde,
nadat ik de noodzaak voelde om opnieuw af te bakenen, mijn grenzen niet
meer helder waren en ik zo niet verder wilde gaan in onze bdsm relatie.
Na dat alles en het enorme verdriet in mij voelde het voor mij alsof ik
alleen nog maar kon concluderen dat ik iets moest veranderen. Ik
veranderde mijn status hier op FL, omdat ik compleet overhoop lag (nog
steeds wel) met mijn eigen onderdanige ik.
Het voelt alsof ik verdwaald was in verwachtingspatronen, of ik deze zelf ingevuld heb daar ben ik nog niet uit.
En hoe ga je dan vanuit dat alles weer een weg vinden? Juist wanneer
er, zeker binnen bdsm, handelingen zijn die al een vertrouwdheid in zich
dragen puur in de handeling zelf. Dat is één van die dingen waarin ik
kan verdwalen, en de connectie met mijzelf verliezen kan.
Het gevaar lag op de loer dit weekend, ik heb haar gevoeld en ik kon
haar weren. Het lukte me om dicht bij mijzelf te blijven, de avond in
Place de Nous was fijn. Ik was ontspannen, zeker voor mijn doen. Het was
fijn om er te zijn en bekende (en ook gemiste) gezichten te zien.
We konden een connectie vinden samen, het gaat niet om het spel want
in feite is dat een samenkomen van actie en reactie die naar een diepere
ruimte brengen. Het lukte me om de connectie met Grey te blijven
voelen, mijzelf niet te voelen verdrinken in een zwart gat. Het was ook
een verademing om te kunnen ontladen, daarin waren de pijn en de
ontelbare orgasmes een verademing.
De volgende ochtend was er even de luxe van privacy, en konden we nog
even volledig ongeremd verder spelen. Ik voelde mij naderhand compleet
verzadigd, met een diepe rust van binnen. Geen eenzaamheid, wel een
spoortje van verdriet wat mij daarna toch wel weer wist te vinden en
meer plek in is gaan nemen.
Ik laat haar, ze heeft deze ruimte nodig. Het is mijn pijn die door al die jaren van sterk moeten zijn zich zelden mocht laten zien, en nu mag ze er zijn. Omarm ik haar, omring haar met licht omdat zij de donkerte in mijn leven moest absorberen.
Zinnestrelend 