In velden eindeloos verdriet dwaal ik doelloos. Licht speelt een
vreemd spel met verdriet, ik zie het mooie, het kwetsbare maar ook de
kracht die in haar schuilt.
In haar transparantheid toont ze zich volledig, geen verborgen hoekjes, geen schaduwen die verhullen.
Ze neemt me mee, ik laat me door haar leiden. Ik heb het nodig me met haar te vereenzelvigen, haar verdriet volledig in mij op te nemen.
Mijn handen bewegen door een veld vol druppels, een tranendal tot in de verste verte. Ik bewonder een simpele traan, als een kristal reflecteert zij genuanceerd en ongenuanceerd, ieder facet toont een ander beeld, een andere kijk op mij.
