In de zwijgende stilte vind ik je omarming. In woorden die je niet uitspreekt klinkt je warmte…het maakt me eenzamer dan ooit.
Ik dwaal de paden die we liepen, beelden kleuren een horizon die ik mij amper herinneren kan. Waar ik danste in geborgenheid, waar ik me thuis voelde in mijn overgave…aan jou en niemand anders dan jou.
En dan ineens staar ik naar een kille horizon, er zijn geen warme kleuren, er klinkt geen warmte. Er is geen hand die mij vasthoudt, geen geborgenheid die mij klein en veilig laat voelen.
Hoe ben ik hier beland?
Zinnestrelend 