Mijn scherpe pen snijdt soms keihard en bijna genadeloos door mijn verdriet, ik wil eigenlijk niet aan haar toegeven omdat de sfeer van haar schrijfsels mijlenver van mijn verdrietige gevoel staan. En dat gevoel is wel wat het meest sterk aanwezig is, en wat ik ook probeer er te laten zijn omdat het is waar ik nu ben.
Een andere reden om deze scherpe schrijfsels niet te plaatsen is dat ik het niet prettig vind wanneer één van mijn schrijfsels als een algemeen toegankelijk forum topic benaderd wordt. Ja ik weet wel, dan zou ik mijn tekst op ‘alleen leesbaar voor vrienden’ moeten zetten, of ik zou reacties die mij niet aanstaan moeten verwijderen maar dan is het leed al geleden. In mijn verdrietige gevoel sluimert ook een kwetsbaarheid die maakt dat ik minder goed tegen sommige reacties kan.
Zo vond laatst iemand het nodig om bij een foto te melden dat er wel wat kleur aangebracht mocht worden, nee het was geen zwart wit foto
Mij stoorde de reactie, ik toon met mijn foto’s en bewerkingen een stukje kwetsbaarheid. Het is een uiting van mijn gevoel, en op dit moment dus vooral een gevoel van verdriet en gemis. Ik begrijp dat de kijker iets anders ziet, en het gros bevind zich toch eigenlijk alleen maar op FetLife om geprikkeld te worden op erotisch vlak, of platgezegd om geil te worden van wat anderen delen.
Niets mis mee, het is gewoon niet mijn ding. Ik houd niet van platvloerse reacties, ik houd niet van open doos foto’s, ik hoef evenmin geen stukgeslagen billen te zien, ik scroll met hoge snelheid langs buttplug foto’s, ik hoef niet te zien hoe nat iemand ergens van werd of hoeveel sperma er in het rond gespoten kon worden en ik heb een gruwelijke aversie tegen piemelfoto’s.
Het is voor mij af en toe een enorme uitdaging om te laveren zonder de ‘Delete mijn account’ knop in te drukken. Het enige dat me ervan weerhoudt dat te doen is dat ik daarmee een essentieel stukje ruimte voor mijzelf dichtgooi.
Dus probeer ik met oogkleppen op rond te wandelen, ik sluit mij voor veel dingen af, en helaas soms vind iets zijn weg richting mijn inbox.
Zo werd ik afgelopen week benaderd met de vraag of ik ‘into breast feeding’ was. Geen introductie, alleen deze oneliner, door een vrouw van mijn leeftijd waarbij ik me eventjes erg naief voelde toen ik dacht……op die leeftijd kan dat toch niet meer? (ja jullie mogen daar gerust om lachen hoor).
Die oneliner stoorde me dermate dat ik een enigzins pissig antwoord gestuurd heb, niet geheel mijn stijl maar ik ben nu eenmaal niet in een geweldig stabiele balans momenteel.
Ik schreef dat ik me stoorde aan de oneliner, aan het feit dat zij zonder dat mijn profiel ook maar enige aanleiding richting deze kink gaf het nodig vond mij deze vraag te stellen. Ik schreef ook dat ik misschien nog ouderwets ben en het voor mij vanzelfsprekend is dat iemand zichzelf kort voorstelt in een bericht, of zichzelf introduceert voordat de grote hamvraag gedropt wordt.
Ook vertelde ik haar dat ik me er mateloos aan irriteerde, nee sterker nog dat ik het ronduit respectloos vond, dat ze mij op deze manier benaderde, en ik dat toch graag even wilde delen.
De reactie was een nieuwe oneliner met daarin haar leeftijd, geslacht en het feit dat ze moeder was van twee jong volwassen kinderen.
De weg naar ‘Blokkeer gebruiker’ was snel gevonden, bij zoveel gebrek aan interesse in de persoon achter een profiel haak ik echt af.
Vanmorgen kreeg ik een reactie van iemand die het nodig vond mij te melden dat mijn foto’s hem mateloos opwinden. Ik weet dat anderen dit misschien prettig vinden om te lezen, ik niet. En wat me het meest stoorde is dat de persoon in kwestie dit maar al te goed weet van mij, volgens mij mijn verdrietige teksten ook wel langs ziet komen en er dan voor kiest mij deelgenoot te maken van zijn geilheid die opgeroepen wordt door mijn foto’s.
Zo’n reactie maakt bijna dat ik besluit maar geen foto’s meer te plaatsen, maar dan ben ik weer terug bij mijn deuren sluiten omdat ik me te kwetsbaar voel, en de enige die ik daarmee heb ben ik zelf. Ik heb het gevoel alsof ik keihard moet knokken om mijzelf een veilig en geborgen plekje te bieden waar ik mij vrij kan uiten. Net zoals anderen op FetLife de ruimte zoeken en vinden om zich vrij te uiten omtrent hun kinks, fetishes, markings en geile momenten wil ook ik mij vrij kunnen uiten.
Gevoelig zijn heeft voor- en nadelen, ik loop dat laatste tijd vooral tegen de nadelen op. Om mijzelf dat plekje voor mijzelf te kunnen geven moet ik mijzelf tegelijkertijd afschermen, of mijn scherpe pen wat vaker tevoorschijn toveren.
My Secrets 