Bewegingloos

Het woord spookt door mijn hoofd….subloos, niet voor de hand liggend voor mij om te zeggen maar het raakt me diep. Ik voel me subloos, doelloos, dwalend, disconnected met de sub in mij.

Was er na mijn vorige writing eerst een hevig verdriet dat gevolgd werd door een vreemdsoortige rust, is er nu een andere emotie. Eentje die ik moeilijk plaatsen kan, ik bespeur veranderingen in mij vertrouwde patronen. Ik koppel los, zelfs al is de pijn hevig, ik maak me los van iets dieps en puurs in mij dat al zo lang als ik mij herinneren kan deel uitmaakte van mij.

De hele dag sluimert er een intens gevoel van verdriet, deze gaat voorbij niet opgemerkt worden, voorbij de stilte die in zekere zin zalvend werkt. Alsof er een bevestiging in doorklinkt.

Subloos…..dat er iets loos is dát is wel duidelijk. Maar wat…ik kom er niet bij. Ik voel me bij vlagen intens kwetsbaar, en vervolgens voel ik mij waanzinnig alleen in die kwetsbaarheid. Niet in staat om dit duidelijk te maken.

In mijn stille verdriet zette ik een playlist op, een liedje dat me altijd enorm heeft weten te raken duikt op precies wanneer ik schrijven wil dat ik niet in staat ben duidelijk te maken hoe alleen ik mij voel met en in mijn kwetsbaarheid.

So I’ll take one step to the side
Can you get it inside your head
I’m tired of dancing
For every one step forward
I’m taking two steps back
Can you get it inside your head
That for this one step forward
There’s no turning back
Can you get in inside your head
I’m tired of dancing
We’re Finished Dancing

Hoe ironisch dat juist deze woorden, van juist deze artiest nú hun weg richting mij vinden.
Ik ben klaar met dansen, ik kan het niet meer, deze vreemde dans van twee stappen terug voor elke stap vooruit die ik zet. Omdraaien kan ik evenmin, ik voel me de ballerina in een muziekdoosje, veroordeeld tot eeuwig dansen en draaien, doelloos….zielloos…bewegingloos….