Stilletjes vertrokken

In stilte communiceer ik, communiceert mijn innerlijk met mij. Flarden uit songteksten hangen om mij heen, als een te zware jas die ik maar niet van mij af kan schudden.
‘ We don’t talk anymore’ is mijn onverbiddelijke danspartner geworden. Ik sta met haar op, ze beweegt mee door mijn dag, ze kust me in de nacht. Ze is er wanneer ik niet slapen kan, haar echo klinkt in de verte wanneer ik uit een nachtmerrie wakker word.
Weken achtereen pakt ze mijn hand en danst onverbiddelijk door.

‘Don’t go gentle into the gentle night’
Ik kon niet anders, stilletjes vertrok ik en sloot zacht een deur achter me. Verwijderde mijn schrijfsels op bdsmzaken, verwijderde mijn account op Instagram. Er zijn geen woorden meer, er is geen connectie met delen, ik weet niet hoe te bewegen vanuit de verlamming die ik ervaar. Mijn account hier op FetLife deactiveerde ik, het doet teveel pijn de deur volledig te sluiten, en ik kan niet goed overweg met het op een kier laten van de deur.
Het besef dat mijn vertrek niet echt werd opgemerkt, of geen aanleiding was contact met me te zoeken, en vooral dat mijn eigen partner het of niet opmerkt of besluit erover te zwijgen….. Dat alles scherpt mijn verdriet. Het verdriet sluit de deur nog ietsje verder. Ik sta met de klink in mijn handen en vecht met de impuls om me los te rukken. Weg uit de D’s die intens eenzaam en leeg voelt, weg van mijn relatie die voelt als een weerspiegeling van alles dat ik er in heb gegeven. Ik kan met mijn hand het spiegelbeeld doorbreken maar het beeld blijft gelijk. Twee mensen die van elkaar houden en waarvan er eentje breekt, ik ben het die breekt maar het geluid reikt niet. Mijn breken wordt niet waargenomen, mijn stilte wordt niet doorbroken met vragen maar geaaid met koesterende beweging alsof dat een helpende zalf is.

In mijn stilte klinkt een schreeuw, hartverscheurend en immens eenzaam. Ik hoor, ik neem waar, ik weet…. Dit is mijn pijn, dit is mijn eenzaamheid, mijn onvermogen om de connectie aan te gaan maar ook de stilte waar ik in verdrink. Waarin mijn liefde en overgave mij verlaten en zinken naar een donkere onpeilbare diepte.

Ooit schreef ik, waanzinnig verdrietig, ‘je liet los en ik zal nooit weten waarom’….ben ik het nu die loslaat of hebben we nooit meer écht vastgehouden.