Ooit schreef ik ‘Ik wil niet verdwalen in illusies die zich vermommen als dat wat ik mis, het wrede moment waarop realiteit zich openbaart is niet wat ik nu nodig heb.’
Binnenkort ben ik jarig, ik heb getwijfeld of ik mijzelf een verjaardagsfeest wil geven. Soms kan het iets toevoegen aan het gevoel van jarig zijn, vrienden die aandacht besteden aan jou, niet zozeer aan het feit dat je verjaart. Waarom ik familie niet noem? Simpelweg omdat deze enerzijds erg, erg klein is, en anderzijds de band niet denderend. Dus mijn gevoel van jarig zijn wordt niet versterkt door familie die op bezoek komen, dat is iets dat stilzwijgend verschoven is naar een andere invulling, of zelfs naar geen invulling, en ik vind dat prima zo.
Eens in de paar jaar gun ik het mijzelf om vrienden uit te nodigen en samen met hen mijn verjaren te vieren. Dit jaar ervaar ik een drempel, los van het feit dat ik aan de late kant ben om nog iets te organiseren op een dag die de meesten schikt, er is een besef dat ik op het gebied van vriendschap ben verdwaald in illusies. Toen realiteit zich openbaarde was dat meer dan wreed, het besef dat waar ik iets vriendschap noemde het een éénrichtingsweg was die uiteindelijk, voor mij, een doodlopende weg bleek te zijn.
Ik ga dus niet zeggen dat ik ook maar iemand mis die ik ooit tot mijn vriendenkring rekende, het heeft wat tijd gekost maar ik heb het een plek kunnen geven. De wisselwerking miste en dat is de doodsteek voor elke vriendschap.
Ook zal ik niet zeggen dat het niet aan mij heeft gelegen, ik ben niet de makkelijkste in de omgang en misschien waren er ook aan de andere kant (onuitgesproken) verwachtingen waar ik niet aan heb voldaan.
Wat me steekt is het gevoel dat ik mijn hart heb opengesteld, mijn huis heb opengesteld en ruimte bood aan mensen waarvan ik dacht dat het mijn vrienden waren maar die eigenlijk vooral kwamen om anderen te zien die er ook waren, ik was dan wel de verbindende factor maar ook een lege factor.
Dus de gezellige drukte welke mijn huis vulde op enkele verjaardagen voelt terugkijkend anders, realiteit heeft daarin wel iets laten zien.
Blijft over dat ik niet weet hoe mijn verjaren niet zomaar voorbij te laten gaan, naar een speelfeest ga ik bewust niet rond die periode omdat ik echt geen birthday spanking van anderen wil krijgen. Dat zou niet heel veel anders zijn dan mijn huis openstellen voor anderen om onder het genot van een hapje en drankje met elkaar te babbelen en de gastvrouw bij aankomst en vertrek te knuffelen, met een aardigheidje als kadotje uiteraard en vooral veelvuldig de opmerking dat het gezellig was en de wens uit te spreken elkaar snel weer te zien waarna het stil blijft.
Dit jaar wordt denk ik een verjaardag in stilte, omringd met de liefde en warmte van mijn gezin (zeer zeker waardevol!) en wie weet bak ik wel een appeltaart 😉
Zinnestrelend 