Er zijn soms bijzondere parels die zich ineens openbaren, momenten zich onverwachts aandienen. Het kan soms een uitdaging zijn ze te zien, zeker in de afgelopen weken die zowel op persoonlijk vlak als in gezinsleven heftig waren. De balans was even zoek, en ja ook hier zowel in gezinsleven als op persoonlijk vlak. Uiteraard hebben beiden invloed op elkaar, en heeft het één ook met het ander te maken maar dat is niet waar ik nu over wil schrijven.
In de donkerte (in mijzelf) waarin ik belandde en over schreef in Verkeerde Deur en Een spoortje Licht was het alsof ik mij dagelijks door een onzichtbare en bijna ondoordringbare modder aan het bewegen was. Het gevoel herken ik vanuit mijn chronische vermoeidheid, er zijn soms dagen waarin de moeheid me dusdanig parten speelt dat bijvoorbeeld het optillen van een kop koffie voelt alsof ik een strijd met zwaartekracht aan het voeren ben.
Dit was vergelijkbaar maar op een ander niveau, moeilijker te beschrijven en dat maakt ook dat ik weinig moeite gedaan heb om uit te leggen aan anderen hoe het met me ging. Want ook dat kostte enorm veel energie, om het extra complex te maken voelde het ook nog eens alsof ik ineens een andere taal sprak, of dat anderen een mij onbekende taal spraken. Ook lastig uit te leggen maar het schetst een beeld, dat de afgelopen weken erg zwaar waren.
In die momenten trek ik mij terug, ik voelde mij verwond zonder dat ik de wond vinden kon. Ik wist dat ik moest helen, al kon ik niet de vinger op de zere plek leggen. Ik trok mij terug uit de communicatie, zette ook even FetLife op inactief en na de eerste intens heftige week brak er af en toe een spoortje licht door. De modder werd wat minder ondoordringbaar, of ik had een beter mechanisme ontwikkeld om me erin te bewegen 😉
Vaak zijn het de kleine dingen die me erdoorheen helpen. Een aantal jaar geleden heb ik afscheid moeten nemen van mijn beste vriend, we hadden elkaar leren kennen via onze wederzijdse websites en deelden een voorliefde voor schrijven, fotografie en (oude) begraafplaatsen.
Ik mis hem nog regelmatig, dat is goed, het was een unieke en bijzondere band die we deelden. Zijn manier van naar bdsm kijken, hoe hij zich uitliet over de dames die zich aan hem onderwierpen daarin klonk een grootse liefde en respect door. In zijn schrijfsels kon ik dat herkennen, en nog meer naarmate ik hem beter leerde kennen.
Kort geleden las ik een mooie tekst op FetLife en ineens was hij vreselijk dichtbij me, het zouden zielsverwanten kunnen zijn deze mannen ;-).
Ik was meer dan blij dat ik toch mijn FL weer geactiveerd had en ik op deze manier zowel de woorden van deze schrijver (die ik anoniem houd) mij wisten te verwarmen als de herinnering aan mijn overleden vriend en onze vriendschap zich zo sterk profileerden.
Een ander pareltje was een lief bezorgd mailtje dat ik ineens ontwaarde, iemand die niet door had gehad dat ik mijn account gedeactiveerd had maar wel pogingen ondernomen had mailtjes naar mij te sturen die maar niet verzonden werden. Ik was ontroerd en geroerd, dankjewel lieve vriend.
Vorig weekend werd gekleurd door een bijzondere ontmoeting met iemand die ik niet eerder ontmoet had en waarmee ik de voorliefde voor vintage kunst en fotografie deel. Het was een weekend dat zowel voor Grey als voor mij een grote stap was, de eerste keer na de ‘verkeerde deur’ dat we misschien weer de connectie met bdsm zouden aangaan. Op alle fronten had ik me daarvan losgemaakt in de weken ervoor. Met enige spanning reed ik die vrijdag richting de Veluwe, talloze twijfels spookten door mijn hoofd. Een boosheid speelden me parten en ik heb even overwogen om niets mee te nemen aan lingerie, topjes, rokjes, een mooi hakje…kortom alles waarvan ik weet dat Grey mij er graag in ziet. Het voelde als een te grote stap, het voelde op een vreemde manier zelfs als verraad aan mijzelf. Net zo als het loslaten van de connectie met bdsm ook als een vorm van verraad voelde, meer dimensionale persoonlijkheden hebben het soms moeilijk met alle nuances die zij ervaren, zo ook ik.
Tijdens het inpakken belandde er toch lingerie etc in mijn koffer, tijdens de autorit doemden gedachten op om deze lekker in de koffer te laten het weekend. Ik ging wat eerder van de snelweg af om binnendoor te rijden, dwars door Oosterbeek waar het was alsof ik mijn beste vriend en mij zag zitten op een mooie zomerdag tijdens de lunch. Het was of ik zijn stem hoorde terwijl hij vertelde over zijn jeugd, de geschiedenis van Oosterbeek die hem zo fascineerde, hij was weer even heel dichtbij en ik was blij dat ik besloten had om iets om te rijden.
Even later passeerde ik de Moscowa begraafplaats en herinneringen doken op aan een andere beginnende en bijzondere vriendschap, iemand met wie ik een dag voor zijn overlijden uren aan de telefoon had gezeten. Iets dat ik niet makkelijk doe maar bij hem voelde ik me zo veilig, geborgen en gerespecteerd dat ik het als vanzelf deed. Flarden van zijn uitvaart doemden op, zo lang geleden alweer maar ik kan het me nog zo levendig herinneren. In mijn eentje was ik er naartoe gereden, ik kende niemand, het was dat zíjn beste vriend van mijn bestaan wist, hij was het die mij belde om me te informeren over zijn overleden, en ook hij was het die me vroeg alsjeblieft naar de uitvaart te komen omdat ik in de laatste weken van het leven van het leven van mijn (en zijn ) vriend zo belangrijk was geweest voor mijn vriend. Ik voelde me eenzaam en verloren tijdens de uitvaart, maar wat voelde ik me daarna welkom toen er een mij onbekende man met tranen in zijn ogen naar me toekwam en liet weten zo blij en dankbaar te zijn geweest dat ik was gekomen.
Terwijl ik de begraafplaats passeerde dacht ik aan alle bijzondere telefoongesprekken, aan onze ‘date’, aan alles dat zich niet ontwikkeld had en vooral aan hoe blij ik ben dat ik deze bijzondere man mocht leren kennen.
Ook dacht ik aan de keer dat ik met míjn bijzondere man de begraafplaats bezocht om te fotograferen, een moment waar de herinneringen aan een paar bijzondere mannen in mijn leven samensmolten tot een grote schittering aan parels met ongekende reflectie.
Terug naar vorig weekend, de stap om te ‘spelen’ was groot, erg groot. Bij beiden leefde de angst en onrust dat ik nog onvoldoende geheeld zou zijn, dat we de connectie niet zouden kunnen vinden, of dat we die nog verder kwijt zouden raken. Onze bijzondere en vooral eigen dynamiek nam ons mee, liet ons een flow ervaren die diep en intens was. De dag erna een bijzondere en prettige ontmoeting, en de rest van het weekend volop tijd en ruimte voor elkaar en onszelf. Met minimale onrust van het thuisfront wat voor de verandering ook wel eens prettig was.
En dan gister ochtend tijdens ons weekend koffie momentje op bed hing de vraag onuitgesproken in de lucht. Ik sprak hem uit ‘wat doen we vanavond? gaan we wel of niet naar Pdn?’, niet dat het specifiek met Pdn te maken heeft maar het was wel dáár dat in mij die verkeerde deur geopend werd en dat veroorzaakte een enorme drempel om weer te gaan.
Er werd getwijfeld om het open te laten, ik hakte zelf de knoop door met te zeggen dat we zouden gaan. Wetende dat als we het open zouden houden ik gedurende de dag mij zeer waarschijnlijk ver in mijzelf zou terugtrekken en we niet zouden gaan.
Naarmate het moment van vertrekken dichtbij kwam sloeg de twijfel volop toe. Ik voelde mij net zo nerveus als voor het eerste bezoek aan Place de Nous. De autorit was een zwijgend samenzijn, soms zijn woorden niet nodig en mag de stilte er ook zijn. Bij binnenkomst werden we warm met hartelijke glimlach begroet, ik haalde opgelucht adem, het voelde vertrouwd en ook al was de herinnering aan de wond in mijn binnenste levendig, ik had niet de neiging hard weg te willen lopen. Ik ging mijn jas ophangen, werd begroet door een lieve vriend en daarna sloeg ik het begroetigsrondje over (sorry lieve mensen, dat was me even een te grote stap).
We trokken ons terug in de nis die mij al zovele keren een veilig en geborgen gevoel gegeven heeft, echt een gesprek voerden we niet, de spanning werd heviger en ik merkte aan alles dat mijn flight respons op scherp stond.
We togen naar de speelruimte, ik deed mijn best om de aanwezigen weg te denken, dat is niet lullig bedoelt maar bijna alles was te veel en ik wilde dicht bij mijzelf kunnen zijn, en vooral blijven. Ik kleedde me uit, vanzelfsprekend bleef er wat lingerie én mijn hoge hakken aan 😉
Mijn handen omsloten het kille ijzer van de stang die aan de tentakel hing, ik haakte mijn ogen in de jouwe…en ik sprong. Mijn lichaam en geest bewogen soms gelijk en soms dreven ze even uit elkaar. Er waren momenten dat mijn lichaam op jouw aanrakingen en handelingen reageerden en ik was ‘weg’.
Het was niet onprettig waar ik was, het liet me ook zien dat de verkeerde deur nog altijd open staat maar het lukte me om me te bewegen, om te dansen al was het niet met de intense overgave waarmee ik mijzelf soms verliezen kan. Ik bewoog als een gewond wezentje maar ik bewoog, en dát was wat ik zo graag weer even wilde voelen. Het had ook alle energie uit me weggezogen, het moment dat je in mijn oor fluisterde dat ik de stang boven mijn hoofd los mocht laten leek het alsof de bodem onder mijn voeten werd weggeslagen. Ik was alle houvast kwijt, ik wist niet meer hoe en aan wat mij te fixeren en even was ik bang dat ik flauw zou vallen. Mijn lichaam voelde vreemd aan, er was een connectie en deze was anders dan voorheen.
Je hielp me naar de bank, ik nam waar dat ik het vreselijk koud had, ik registreerde mijn rillingen maar ik kon de kou niet voelen. Alsof dat deel van mij dat zo intens kan waarnemen achter glas stond toe te kijken.
Na een tijdje daalde ik weer meer terug in mijn lichaam, beter dan dat kan ik het niet omschrijven. De mij bekende behoeftes kwamen bovendrijven, ik wilde de speelruimte verlaten, wilde naar een veilig en prettig hoekje en vooral wilde ik dicht tegen jou aan, onder een dekentje genieten van een glaasje wijn.
Er volgden wat gesprekken met bekenden, prettig zondermeer maar ik was er niet echt bij. Soms wel, en dan ineens weer niet.
Later in de nacht was ik in staat om meer mee te bewegen met de sociale beweging, heb ik vreselijk gelachen en me heel ontspannen gevoeld. Dankjewel aan de lieve mensen die mij daarin zo laten zijn wie ik ben, die me ruimte geven me terug te trekken als ik het nodig heb en die me met dezelfde warmte weer verwelkomen wanneer ik er wel aan toe ben me te mengen in de groep.
Als ik zo terug kijk dan waren de afgelopen weken hevig en zwaar maar zijn het de ‘parels’ die ik hierboven beschreven heb die mij er mede doorheen weten te slepen.
Zinnestrelend 