Met gemengde gevoelens togen we deze avond naar Place de Nous. Een meer dan heftige week hadden we achter de rug, veel emoties waren er geweest, de sterke band tussen ons die het mogelijk maakte alles dat we voor onze kiezen kregen te plaatsen, verwerken heeft een langere tijd nodig.
En toch was er de twijfel, zouden we vanavond in staat zijn de connectie te vinden?
Met ons zelf, met onze bdsm stukjes, de connectie daarin met elkaar?
Zouden we in staat zijn onze eigen bubbel te vinden?
Waren we al in staat onze eigen beweging te maken?
Zou het lukken niet te verdwalen in de vele externe prikkels die met name mij parten kunnen spelen.
We lieten alle vragen en twijfels voor wat ze waren, we hadden erover gesproken samen. Misschien was het voldoende er gewoon te zijn, ook zonder spelen waarbij we elkaar hadden aangekeken met een blik van ‘geloof je het zelf’, want we weten beiden hoe hevig en sterk de verlangens zijn wanneer we een heftige periode achter de rug hebben.
’s Morgens in bed tijdens ons weekend koffie moment had je me verteld dat je bang was misschien harder of duidelijker in je spel te zijn dan anders, en of ik dacht daar een weg in te kunnen vinden. We bespraken hoe belangrijk het is juist nu onze eigen en gezamenlijke grenzen goed te bewaken, de zorg die we voor elkaar dragen sijpelde tussen de woorden door.
Een wandeling in de middag waarin we veel gepraat hebben, veel met verdriet bezig waren ook omdat we geheel onverwachts onze lieve hond hadden moeten laten inslapen die ons de afgelopen tien jaar op vrijwel alle wandelingen vergezeld had. We wandelden de route die we zo vaak gelopen hebben, het leek alsof de hei al onze gedachten, gevoelens, herinneringen van twaalf jaar samen geabsorbeerd had en deze nu aan ons terug gaf op een mooie, warme en liefdevolle manier, een wandeling waarin ook onze lieve blije hond in gedachten met ons mee wandelde.
Eenmaal thuis waren er de dagelijkse, de connectie met gezinsleven, eten koken, samen eten, samen praten (want ook het gezin had deze week veel te verstouwen gehad) en dan het moment waarop ik naar boven toog om te beslissen wat aan te trekken. Aangezien ik niet echt een fetish outfit heb is de keuze meestal niet heel ingewikkeld, ik ken jouw voorkeuren en ik had me voorgenomen het voor mijzelf niet heel complex te maken. Het beslissen wat aan te trekken is voor mij al deel van de stap, ook al heb ik nu al een aantal prettige avonden in PdN mogen beleven, de stap om mijn sub-zijn buiten de deur te uiten blijft een grote stap, iedere keer weer.
De autorit op weg ernaartoe biedt ruimte om te praten maar meestal trek ik me dan meer terug, het is een prettige stilte. Mijn onzekerheid en drempel mag er zijn, er is niet echt een plagen of uitdagen, geen spanningsveld die we samen opbouwen (ik heb mijn handen vaak vol aan de spanning in mijzelf).
Te weten dat een vriend beloofd had me een knuffel te zullen geven wanneer we elkaar in PdN zouden treffen was een prettig vooruitzicht, het lijkt misschien een klein gebaar maar voor mij is het grootser. Het betekent dat ik mijzelf toe kan staan mijn meer kwetsbare kant te uiten, en het betekent dat ik daar heel af en toe ook een ander (dan Grey) in toe durf te laten.
Het was zeker ook prettig om de warmte en hartelijkheid te ervaren van het groepje waar we ons even bij aansloten. En dan zetten we ineens die stap naar de speelruimte, bij binnenlopen is dat voor mij altijd even snel aftasten. Hoe voelt de energie, hoe sterk is deze, zou ik me kunnen afbakenen en terugtrekken?
Veel tijd hierbij stil te staan gaf je me niet, de eerste slag met de cane (denk ik…) opende een diepte waar ik zonder aarzeling in sprong. Het was een kolkende hevige en zware energie waar ik in werd meegezogen, een hevige impact moment. Ik gaf me, ik gaf me over aan jou, ik danste op de pijn die je me gaf, ik wilde zo lang mogelijk het volhouden op mijn hoge hakken staand omdat ik weet hoe mooi jij dat vindt. Maar ook omdat ik het nodig had vast te houden aan het stukje trots van de sub in mij. Zij wilde dit voor jou doorstaan. We hebben niet veel woorden nodig om de grenzen van het moment te bepalen, je gezicht dicht bij mij, je blik die me vertelde dat je nog lang niet klaar met me was, ik fluisterde dat ik niet wist hoe lang ik het nog vol zou houden op mijn schoenen. De donkerte in je stem werd even een tikkeltje heviger toen je zei dat ik ze uit mocht doen, maar dat dit wel betekende dat ik op mijn knieën moest om de single tail op te vangen. Een hevige pose, zowel fysiek maar ook in andere aspecten. De trots in mij nam de overhand, met beginnende kramp in mijn kuit hield ik het nog even vol maar moest toen toch echt mijn grens bekennen.
Je liet me op mijn knieën vooroverbuigen, mijn handen schoven onder het Andreaskruis, het blauwe licht op mijn roodgelakte nagels oogde surrealistisch en vermengde zich met de mist die in mij aan het optrekken was. Een vreemdsoortige blur waarin er alleen nog de connectie tussen jou en mij is, de pijn die je me geeft ons ademen wordt, ik ga dieper en dieper. Je laat me staan, ik krijg het niet echt meer mee, er is alleen nog die kolkende energie die me opneemt en laat bewegen. Het is alsof ik geen controle meer heb over mijn lichaam, vaag krijg ik mee dat je me over de spanking bench legt, de golven worden heviger en dan ineens merk ik hoe mijn spieren niet meer reageren. Mijn lichaam is op, je komt voor me zitten en vraagt of het genoeg is. Mijn hoofd zegt nee, mijn lichaam zegt ja, ik besluit naar mijn lichaam te luisteren 😉
Opstaan is hevig, de spierspanning die ik normaal nodig heb om te compenseren is nog niet terug, ik raak bijna in paniek bij de gedachte dat ik omhoog moet zien te komen en de afstand tussen de bench en de bank lijkt enorm groot. Ik weet het te redden en op de bank laat ik even helemaal los, de mist heeft het overgenomen. Ik drijf in vreemdsoortige wolken, flarden emoties van de afgelopen week mengen zich met een serene rust in mij. Langzaam kom ik weer bij, wil ik jou tegen me aan voelen, het liefst zou ik nu in je kruipen, zou ik die deken van bijzondere energie die ons nu omringt en omsluit voor eeuwig vast willen kunnen houden.
Na een tijdje besloten we de speelruimte te verlaten, tijd voor rust, onze eigen bubbel, we trekken ons terug in een rustig hoekje. Er is niet veel praten, er is vooral veel samen zijn, in stilte, af en toe een woord, langzaam daal ik en merk hoe de prikkels van de omgeving weer bij me beginnen binnen te komen.
We mengen ons wat meer, ik minder want na zo’n hevig beleven ben ik niet bijster spraakzaam.
Er laait een nieuw verlangen op, ik kijk je aan en vraag of we de speelruimte nog een keer zullen betreden, je legt me op een massage tafel. Het is alsof ik de mij zo bekende mist binnenwandel. Ze omarmt me, verwelkomt me. Mijn lichaam reageert en ik zweef, verbonden met jou, elke vezel in mijn lichaam lijkt op jou te reageren. Je raakt me aan, ik voel de verschillen in druk op mijn huid, dan ineens een krabbende beweging, vaak te intens voor me maar vandaag beweeg ik me op de grens en duik nog diepere golven in. Talloze ontladingen, orgasme na orgasme beweegt zich door mij. Je dwingt me ze te geven, soms is er niets anders nodig dan een blik, een simpel woord ‘ik wil het nu’ en mijn lichaam reageert en geeft in een nieuw intens orgasme. Je put me uit, vraagt me nog dieper te gaan, nog meer te geven. Ik raak de connectie met de wereld om mij heen kwijt, ik houd mij vast aan jou, volg jouw beweging, voel hoe jouw energie me opneemt, vasthoudt, uitdaagt en dwingt nog meer te geven. Ik geef tot ik leeg ben, er niets meer te geven is, mijn lichaam reageert niet meer, ik heb tot het diepst van mijn geven aangereikt…en jij hebt het aangenomen.
Zinnestrelend 