Sintels brandend verlangen prikken mijn huid, ik veeg ze weg, onbewust en toch ook niet. Bij elke beweging lijkt de dualiteit te worden versterkt. Wanneer ik denk dat de sintels door de wind meegevoerd worden en verdwijnen ontwaar ik een fel smeulend vuurtje diep van binnen, een vuur dat zich niet laat doven. Een vuur dat mij herinnert aan verlangens die soms gewoon onbeantwoord blijven.
Omdat leven weinig ruimte overlaat, omdat gebrek aan privacy van invloed is maar nog het meest omdat mijn lichaam de energie niet heeft.
Het stemde me verdrietig te constateren dat een spontaan moment van ruimte en privacy door mij leeg gelaten werd. Te weten hoe gretig ik daar anders in gedoken was, dat ik de prikkel gevoeld had en die mij meegenomen had en nu…nu voelde ik alleen maar de enorme moeheid in mijn lichaam, de vele pijntjes die energie wegzuigen, ik voelde berusting en boosheid, veilig in jouw armen tijdens ons zondagochtend koffie moment en tegelijkertijd zo vreselijk eenzaam omdat ik me óók verlaten voelde door een deel van mij.
Dat gevoel blijft sluimeren in me, in de drukte van werk en gezinsleven vervaagt het naar de achtergrond maar in de stille momenten, wanneer iedereen weg is of slaapt, en ik even tijd voor mijzelf vinden kan, doemt het genadeloos op.
Alsof de sub in mij me stilzwijgend verwijtend aankijkt, het is háár beleving die ontnomen wordt wanneer mijn lichaam het niet kan. Wanneer de chronische vermoeidheid me teveel parten speelt, wanneer ik me ver heel ver verwijderd voel van de sensueel onderdanige vrouw die voortdurend de connectie zoekt met de Dom in jou.
En tegelijkertijd voel ik haar verlangen, haar gemis, haar eenzaamheid. Zie ik hoe ze worstelt, ze wil zo graag die connectie aangaan en het lukt haar niet. Het lukt mij niet. Ik trek me terug in de drukte, ik omhul me met stilte omdat ik niet weet hoe met dit verdomde eenzame gevoel om te gaan.
Zinnestrelend 