De manier waarop we ons zelf presenteren draagt bij aan het eerste beeld dat de ander van ons maken kan, dat is vanzelfsprekend geen volledig beeld, het zal zelfs eerder een onvolledig beeld zijn omdat er elementen missen. Om even dicht bij mijzelf te blijven, ik schrijf eerder vanuit gevoelens als gemis, verlangen, verdriet, eenzaamheid of pijn dan vanuit een jubelende blijheid. Dat kan een beeld schetsen van mij als melancholisch licht depressief persoon, terwijl het moment opnames zijn, en niet het totaal plaatje vullen.
Ik heb meen ik ooit eens geschreven over de Dom op het witte paard, deze presenteert zichzelf met mooie stijlvolle (veelal van het internet gestolen) foto’s van mannen in pak, met stropdas of overhemd nonchalant open zodat er net wat borstharen zichtbaar zijn. Er worden bewust elementen toegevoegd die een beeld moeten laten ontstaan van een charmante, slanke en aantrekkelijke zelfverzekerde man met natuurlijke dominantie. Geen zweepjes, hooguit een rijzweepje ergens nonchalant bungelend in een sterke hand, naakt alleen maar wanneer het functioneel ingezet kan worden: Een naakte aantrekkelijke, slanke vrouw die in onderdanige pose de man in pak aanbiddend aankijkt of gedwee van hem wegkijkt. Dit alles moet zijn natuurlijke dominantie onderstrepen.
Het gevaar dat in deze beeldvorming schuilt is dat de kijker zich laat leiden door het visuele beeld en minder geneigd is te investeren in simpele communicatie, deze zegt namelijk het meest.
Een andere variant die ik tegenkom vind ik moeilijker om te zien, subdames die hun kwetsbare kant met mooie, stijlvolle foto’s tonen. Het siert hen dat het eigen foto’s zijn, het toont de eerlijkheid, de openheid. Maar juist die kwetsbaarheid die erin getoond wordt zet wellicht de deur open voor diegenen die niet in staat zijn met deze unieke schoonheden om te gaan. Keer op keer zie ik deze vrouwen in de val lopen, ze willen geloven in het beeld van de Dom op het witte paard en zijn teleurgesteld en gekwetst wanneer (telkens weer) blijkt dat de man in kwestie geen echte interesse in haar als mens had, maar zij niets meer voor hem was dan een leuk spel object om de tijd mee te doden.
Er volgen triestige woorden en nieuwe foto’s, mooie erotische beelden die gepaard gaan met onderdanige blikken. Wederom wordt er een deur opengezet voor een groep mannen die iets compleet anders in de beelden ziet.
Natuurlijk zou het in een ideale wereld zo moeten kunnen zijn dat je dergelijke foto’s plaatsen kunt zonder mikpunt te worden van elke geile man die in zichzelf de ideale Dom meent te herkennen, en dit echter is vergeten zodra hij een eerste orgasme gekregen heeft bij het geven van een opdracht via de telefoon die gewillig door de andere kant uitgevoerd werd.
We leven niet in een ideale wereld, subvrouwen worden te gemakkelijk het slachtoffer van mannen die niets begrijpen van onderdanigheid, van kwetsbaarheid, van de kracht van overgave. En daarin is het naar mijn mening noodzakelijk dat (met name de zoekende) subdames zich bewust zijn van het beeld dat zij uitdragen, en de deuren die zij daarmee openzetten.
Het loont naar mijn mening om daar subtieler mee om te gaan…
My Secrets 