Zilveren Tentakels

Onzichtbare golven pakken me op, voeren me mee, een gevoel van verdrinken overvalt me. Ik verlam en geef me over.
Heel abrupt smijten de golven me op een mij onbekende plek. Ik voel me gevangen in een vacuüm waarin gevoelens van verdriet en stilte overheersen.

Waar is de glimlach gebleven die ik zo intens in mij voelde stromen. Die glimlach waarmee ik woordloos met jou kon communiceren. Waarmee ik de strelingen van de strokenzweep omarmde, die glimlach waarmee ik de single tail verwelkomde. Tot in het diepst van mijn binnenste voelde ik de warme tinteling. Een intens gevoel van vrij bewegen, van vrij dansen, dwepend met de pijn, zuchtend van genot.
Mijn innerlijke stilte in scherp contrast met de primaire kreten van pijn en overgave die ik achter mij hoorde.Ik keerde mij verder terug in mijn binnenste, trok de draad die ons bindt strakker. Zoog ons in ons eigen vacuum en bewoog mijn eigen dans.

De dans bleef bewegen tot jij haar stopte.

Het voelt anders dan andere keren wanneer de dans werd gestopt. Ik voel me gegijzeld door intens verdriet en stilte, alsof ik achtergebleven ben daar waar de dans stopte en ik mijn weg niet terug vinden kan.
De glimlach herinner ik mij, haar warmte, haar overgave, zo puur en intens.
Ze kan mij niet vinden, ik kan haar niet vinden. Het is alsof we ieder een eigen beweging maken, en met elke beweging drijven we verder uit elkaar.
Er volgden uren waarin tranen bleven stromen, ik probeer te ontdekken wiens verdriet dit was. Het mijne? Verdriet of pijn van een ander? Ik kon het niet herkennen en evenmin kon ik het stoppen.
Na urenlang onder een dekentje dicht tegen jou aan te hebben gelegen, pogend mijn balans te hervinden vertrokken we naar huis. Zelfs een goede nachtrust heeft de tranenstroom niet kunnen stoppen. De stilte in mij nog altijd oorverdovend, ik probeer haar te omarmen, ik probeer het verdriet een plekje in mij te geven.
Het voelt alsof me verzetten tegen dat wat nu in mij stroomt geen zin heeft, ik heb me opengesteld voor jou en daarmee ben ik een open vat voor de energie om mij heen die om zich heen grijpt.
Haar zilveren tentakels heb ik gezien, geprobeerd te ontwijken maar zij was sterker, of misschien zelfs wanhopig. Ze heeft me in haar grip, ze voedt zich. Ik voel haar gulzig drinken, en ik laat haar omdat ik weet dat mijn energie stroomt, nieuwe energie zich een weg naar en door mij baant.
Ik hoop dat ze niet te lang vasthoudt, ik omarm haar met liefde en fluister haar toe dat ze mag loslaten, dat ze zich niet vast hoeft te houden aan mij.