Geborgen in mijn Overgave

Woorden kleuren het wit op mijn scherm, letters rijgen aaneen tot woorden maar hoe verwoord ik de magie van ons delen?
Het sluimert al geruime tijd in mij, sinds mijn eerste bezoek aan PdN enkele weken geleden, sinds een eerste bezoek aan het FC vorig jaar, sinds ons bijzonder intieme samenzijn in Italië vorig jaar.

Is het dat er deuren geopend zijn eerder niet zichtbaar waren? Of is het dat deze deuren niet eerder geopend wilden worden?
Soms kan het me enorm verwarren. De vele veranderingen in mij, te merken hoe mijn onderdanigheid richting jou steeds vastere vormen aanneemt. Te merken dat ik zonder nadenken iets doe dat jou pleziert omdát het jou pleziert. Wilde ik je eerder dan niet plezieren? Natuurlijk wel, maar dit is anders en dat verward me soms.

De vanzelfsprekendheid waarmee ik jou in elke beweging volg, ook in de nieuwe bewegingen die mij onrust en extreem veel spanning geven. Ik heb vaak geschreven in de afgelopen maanden dat het mijn lichaam is die de echte overgave in zich draagt. Zelfs wanneer ik het gevoel heb tegen een grens aan te lopen is het mijn lichaam dat een ander signaal afgeeft. In mijn meest uitgeputte en uitgebluste momenten waarin ik het gevoel heb dat er echt niets meer te geven is weet mijn lichaam altijd nog iets te geven. Het is de ultiemste vorm van overgave die ik bieden kan, die ik slechts jou bied.

En soms kan dat me beangstigen. Dan doemt de duisternis van een paar jaar geleden op, dan voel ik hoe donkerte om mij heen grijpt, hoe donkerte mij grijpt. Dan is er een diepe angst dat wanneer ik nu deze overgave toelaat ik jou verlies, daarmee mijzelf verlies.
Zelfs in de momenten waarin het mooie me helpt te helen, waarin ik ervaar hoe de wonden opgelopen in ons bijzondere samenzijn steeds meer genezen, zelfs in die momenten sluimert de angst.
Natuurlijk weet ik dat ik deze angst niet moet laten regeren, zoveel grip krijgt ze ook niet van me. Maar het zégt ook iets.
De angst jou te verliezen, de angst dit ongelooflijk verwonderlijke, intense en bijzondere samenzijn te verliezen, die angst moet ik een plekje zien te geven zonder dat haar donkerte een schaduw werpt. Op mijn geven, op mijn binding met jou, op mijn overgave.

Het zijn niet alleen de veranderingen in mij die me verwarren, het is ook het besef van deze angst welke me verward. Omdat ik niet eerder iemand zo ongelooflijk diep in mij toegelaten heb, omdat ik niet eerder mij zo tot in het diepste van mijn kern gegeven heb, omdat ik niet eerder deze overgave ervaren heb. En ondanks deze ongelooflijk hevige kwetsbaarheid blijft de wens in mij leven mij aan jou te geven, nog dieper te duiken, onze band nog sterker te verankeren.
Ik voel de schakels van ons binden op mijn huid en ik word week van binnen van het enorme gevoel van veiligheid het me geeft.

Ik voel me verbonden en geborgen in mijn overgave aan jou.