Ineens voel ik me vreselijk klein en kwetsbaar, ik wil niets anders dan bij jou weg mogen kruipen. Me klein en breekbaar mogen voelen, even geen deel uit hoeven maken uit de grote wereld die in rap tempo om mij heen dendert.
Ik ben emotioneel, voel me voortdurend alsof ik breek. Daarnaast voel ik mij brak.
Logisch…want ik ben ziek, één of andere zomergriep heeft me flink te grazen genomen. Ik breng dagen door in bed (wat totaal niets voor mij is), ik ben uit balans.
Het is vreemd om te ervaren hoe in dit breekbare gevoel ik mij zo dicht verbonden met jou wens te voelen, nu ben ik niet zo vaak (zo) ziek dus misschien is het puur dat dit een nieuwe ervaring is.
Of is het omdat de ongelooflijk intense beleving van afgelopen weekend nog in mij sluimert en ik veel dichter bij mijn eigen kwetsbaarheid sta.
Er aan toegeven is een ander verhaal, ik voel de innerlijke strijd naarmate ik me minder ziek ga worden. Een deel in mij wil nog steeds zich klein mogen voelen, weg mogen kruipen bij jou maar ook groeit er alweer een verlangen om te mogen geven, te mogen dansen in jouw dominantie.
Een ander deel in mij is alweer bezig zich te confirmeren naar de snelheid van alledag, naar leven van alledag, de hectiek van een gezinsleven. Gelukkig heb ik verstandig gedaan en mij ziek gemeld dus ik heb nog wat dagen om in alle rust weer in balans te raken. Er hoeft dus nog niet zoveel, dit is wel iets dat ik mijzelf moet blijven herhalen want het gevoel dat ik nu wel weer meer kan doen neemt gaandeweg de overhand.
Bewust probeer ik terug te stappen in het andere gevoel, er fluisteren woorden in mij, ze zoeken een weg naar buiten. Ik voel een verlangen kunst te creëren die past bij mijn gevoel, de frustratie dat dit nu niet lukt probeer ik maar even ver weg te plaatsen.
Ik neem me voor, straks als we naar bed gaan dan mag ik me weer klein en breekbaar voelen, dan mag ik me ziek en brak voelen en tegen je aan kruipen.
Zinnestrelend 