Wonderlijke mix van onzichtbare draden

We bewegen onze eigen bubbel, de omgeving vervaagt. Alles in mij richt zich op jou, mijn lichaam danst de dynamiek gestuurd door jouw vragen, door jouw eisen, door jouw geven. Het is een wonderlijke mix van onzichtbare draden die de diverse stukjes in ons met elkaar verbinden.

Een moment later is het alsof ik langzaam ontwaak, ergens heb ik mij een weg weten te banen uit de speelruimte maar heel helder is het niet. Ik wil mijn ogen nog een tijdje gesloten houden, ik wil nog even drijven in die bubbel, me heel dicht bij jou voelen. Zelfs al ben jij op dat moment fysiek niet dichtbij omdat je iets uit de speelruimte halen bent, dat kan een moment van paniek bij mij teweegbrengen. Eén tel bespeur ik een spoortje paniek opkomen, je bent er niet en ik voel me vreselijk kwetsbaar. De bubbel lijkt groter en sterker te worden en ik voel me wegdrijven, terwijl ik het vrolijke gebabbel om mij heen zie maar niet waarneem.
Wanneer je weer terug bent merk ik een opluchting in mijzelf.
Een bekende komt bij ons zitten, bijzonder om te merken dat ik eigenlijk niemand toe kan laten in dit vreselijk kwetsbare moment waar ik ben en zijn energie als vanzelf door de mijne herkend wordt. Ik ervaar het als prettig en bijzonder hoe onze energieën mengen met respect voor mijn kwetsbaarheid.
Een ander bekend gezicht mengt zich even, herkent het nog niet geland zijn in mij, ik zie de mooie glimlach op zijn gezicht en de guitige glans in zijn ogen wanneer hij weer vertrekt met een geruststellende blik richting mij. Mijn bubbel trekt me weer even terug, ik weet het van mijzelf…ik bén gevoelig (op het overgevoelige af) voor prikkels van buitenaf. Voor energie van anderen, niemand hoeft dit voor mij te begrijpen als ik maar weet wat ik nodig heb.

Lang geleden was ik me daar minder bewust, de paar keren dat ik een speelgelegenheid bezocht sloeg ik volledig dicht, was niet in staat te communiceren, er kwam geen woord meer uit en ik voelde me doodongelukkig. En dat waren dan zelfs nog momenten waarop ik aanwezig was zonder te spelen. Ik heb er destijds de conclusie uit getrokken dat het niet voor mij is, bdsm beleven in aanwezigheid van anderen. Mijn kwetsbaarheid te gevoelig, breekbaar misschien zelfs.
Het gooide een enorme drempel op (waar ik eerder over schreef). Die drempel ervaar ik nog steeds wel alleen weet ik nu beter wat die drempel veroorzaakt en wat ik nodig heb (en vooral ook wat niet en waar ik ver vandaan moet blijven).

En ondanks dit weten was er gister toch een moment dat mijn eigen gevoel van kwetsbaarheid me bijna brak. Ik kon de worsteling in mijzelf waarnemen, het zoeken naar balans in en met mijn kwetsbaarheid. Niet kiezen voor meer afschermen, juist niet. Ik mag van mijzelf zijn wie ik ben, ik hoef van mijzelf me niet te confirmeren naar sociale babbels omdat dat misschien van mij verwacht word. Ik mag van mijzelf weggedoken in een hoekje zitten, ik mag tijdens een gesprek wegdrijven omdat het me even teveel wordt om te volgen.

Het is een vreemd contrast, het gevoel alsof alles in mij is blootgelegd en iedere beweging om mij heen, ieder geluid, iedere blik, alle energie die uitgewisseld wordt, voelbaar is alsof ik geen huid meer heb me te beschermen. In contrast met de enorme trots die ik voelde in mijn overgave aan jou. Ook daar ligt alles open, in de verbinding die wij samen aangaan komt alleen de beweging van ons delen binnen.

Mijn lichaam danst, alleen voor jou. Je handen strelen, mijn lichaam antwoordt. Je beweging wordt duidelijker, dwingender, mijn lichaam reageert nog heviger. Dan stopt de beweging, je kijkt me aan. We weten beiden…je hoeft het niet te zeggen. Mijn lichaam reageert, zelfs in een moment waarop een orgasme fysiek vreselijk zwaar is en minder spontaan komt reageert mijn lichaam op jouw vraag. Ik voel de golf door mijn lichaam denderen, ik moet mee met de beweging, ik buig, ik kronkel, ik span aan, de golf breekt en ik voel een ontspannen warmte door mijn lichaam deinen.
Je gunt me weinig rust, ik voel de druk van je handen om mijn polsen, even doemt er paniek op. Ik weet hoe hevig ik daar op kan reageren en ineens is het of mijn bubbel verdwenen is en de aanwezigheid van anderen voelbaar wordt.
Het is alsof ik mijzelf vanaf een afstand waarneem en me realiseer dat ook anderen dit zien. Dan ineens wordt ik weer in mijn lichaam gezogen en ik zie hoe jouw blik me duidelijk maakt dat het geen vraag is maar een eis om opnieuw te ontladen in een orgasme.
Mijn lichaam reageert, het is een ultieme overgave die me zo ongelooflijk naakt laat voelen. Ik huil, door mijn tranen heen dendert een nieuw orgasme. Ik weet niet meer of deze een antwoord was op een aanraking van jou, een blik, een vraag, een eis. Het is een nemen van jou waar ik niet anders op kan reageren dan door te geven, te blijven geven terwijl mijn lichaam haar eigen unieke dans beweegt. Zelfs wanneer de uitputting zich manifesteert blijf ik geven. Ik haak mijn ogen in de jouwe, ik klem me vast zonder vast te houden. Je herkent de uitputting en geeft het aan, nog twee keren eis je mijn intense orgasmes op. Ik ben opgelucht en bijna in paniek tegelijkertijd, ik raak alle gevoel voor omgeving kwijt. Ik raak de bewuste connectie met mijn lichaam kwijt lijkt het wel, ik weet niet meer welke richting ik in beweeg. Beweeg ik naar binnen…Of beweegt mijn binnenste naar buiten…
Wanneer de laatste golf is weggeëbd voelt de ruimte te groot, de aanwezigheid van anderen als te heftig en te veel.

Even later bevind ik me weer in mijn eigen veilige hoekje, zo fijn dat ik mijzelf dat toe kan staan. Lange tijd voel ik me nog ongelooflijk kwetsbaar, breekbaar en meer dan naakt. Lange tijd blijven de tranen stromen, is het alsof er diverse innerlijke deuren open blijven staan. Het is meer dan overweldigend, ik voel me een alien in een wereld die ik niet begrijp. Ik lijk af en toe niet eens te verstaan wat anderen zeggen maar ik doe geen moeite meer om te proberen die connectie aan te gaan.
Daar waar ik nu ben is goed, ik sta stil in mijn eigen kwetsbaarheid en besluit…als ik over tien jaar nog steeds me zo voel na een heftig en intens bdsm beleven in aanwezigheid van anderen dan mag dat….dan mag ik dat van mijzelf. Geen maskers, geen verbergen maar te durven zijn in en met mijn breekbare kwetsbaarheid.