Het klinkt misschien vreemd komend van iemand met onderdanige gevoelens maar zoals sommigen van jullie wel weten heb ik absoluut geen Florence Nightingale aspiraties, half januari werd Grey geopereerd aan zijn knie en ligt sinds die tijd zijn poot stijf te houden op een bed in de woonkamer. Dat heeft een enorme impact op mij, de woonkamer is normaal gesproken overdag ‘mijn’ ruimte, die moet ik al delen met jong volwassen kinderen die ondanks hun drukke leven soms meer thuis dan buitenshuis lijken te zijn, en nu is er geen enkele ruimte meer. In meerdere opzichten, ik mag soms wel eens mopperen dat ‘niemand hier iets doet’ maar ik merk de laatste weken pas wat het is als echt niemand iets doet 😉
Het heeft allemaal een enorme weerslag op me, zelfs de ogenschijnlijk kleine dingen als niet samen slapen (ik geef wél toe dat het prettig is te kunnen slapen zonder gesnurk naast me maar ik slaap evengoed heel weinig omdat er teveel onrust in me is), niet samen even met de hond lopen, heel, heel erg weinig privacy. Gisteravond was er een zeldzaam moment dat we met zijn tweetjes film gekeken hadden en daarna samen aan de praat raakten. Ik realiseerde me hoe sterk ik dat had gemist, het is zo anders dan wanneer het gesprek doorkruist wordt door iemand die ‘even iets moet pakken’.
In de afgelopen weken heb ik mij sterk een schaduw van mijzelf gevoeld, logisch allemaal, en we wisten ook dat dit zou gebeuren, het is geen drama want als alles goed verloopt dan herstelt Grey zijn knie en kunnen we van lieverlee de draad weer oppakken.
Het dubbele aan alles is dat ik de connectie met de sub in mij zowel mis als de rust wel prettig vind. Er zijn momenten dat ik me serieus afvraag of ik het wel echt mis, en wat ik dan mis. Ik heb zelfs een paar keer gedacht dat bdsm misschien wel gewoon bij me vandaan aan het drijven is. Vreemd om te ervaren, want ik ben toch elke dag wel met bdsm bezig in de vorm van BdsmMinnend beheren, of met mijn bdsm kunst site, ik log een paar keer per week in op FetLife en ik zie op mijn tweede facebook account regelmatig iets langskomen van de bdsm gerelateerde fotografen en kunstenaars. Ik heb zelfs een instagram account opgezet specifiek om een bdsm kunst site te promoten, maar daar zit duidelijk de connectie niet in met mijn diepere kern.
Die heeft zich voor nu even teruggetrokken en ik vind het eigenlijk wel best zo, misschien is dat wat me het meest verontrust.
Gisteravond was er een moment dat Grey even met kruk in de woonkamer stond, mij tegen zich aantrok, me aan mijn haar trok en zei dat ik nog steeds van hem was. Het kwam niet binnen, het deed helemaal niets met me. Normaal ervaar ik altijd een sprankeling, voel ik dat vlammetje van binnen. Nu voelde ik niets, ik wilde me terugtrekken. Niet in de zin dat ik me van hem af wilde keren, misschien was het meer dat ik me van mijzelf wilde terugtrekken.
Onze bdsm beleving bewandelt een lastig pad, het grote gebrek aan ruimte en privacy, mijn fysieke beperkingen die op mij zelf een enorme impact hebben…ik voel mij alsof ik aan het dwalen ben. Ik zal niet stellen dat ik verdwaald ben maar ik voel me ook niet verbonden. Het is alsof de sub in mij houvast mist, de rust van het gestuurd worden mist, de stilte in mij mist. Die serene stilte die ontstaat wanneer ik in staat ben de connectie met mijn diepere zelf aan te gaan.
Ik hoop haar snel weer te mogen ervaren.
Zinnestrelend 