Soms ervaar ik mijn bdsm leven als een soort droom, in het moment beleef ik het intens en naderhand lijkt het ver weg te zijn.In het dagelijks leven kan ik maar moeilijk de connectie vinden, daar waar ik voorheen een blij huppeltje in mijzelf ervaarde wanneer er een onverwacht moment van privacy zich aankondigde betrap ik mijzelf er nu op dat ik er liever van wegloop. Wat is dat dan? Wil ik het niet (meer)? Ik weet dat ik met het moment mee ga, zet Grey iets in dan volg ik, stel ik mijzelf de vraag of ik het initiatief zou nemen dan blijft het stil in mij.
Iets dat ik niet herken in mijzelf, ik was juist altijd degene die de zeldzame momenten spotte en nadacht over mogelijke invullingen, ik startte de communicatie erover, dacht na over wat ik aan zou trekken en voelde me heerlijk bij het kleine stukje spanning dat ik voelde opbouwen in mijn lichaam. Ik mis die dans in mij, de ongeremde beweging. Deze voelt stroef en stram aan, bijna weigerachtig.
Nu lijkt het of iedere vezel in mij moe is, overprikkelt zelfs. De gedachte aan bdsm maakt me moe, stemt me verdrietig ook maar ik heb geen idee waarom. Is het de overgang? Is het mijn chronische vermoeidheid en de dagelijkse pijn die me al weken dwars zit? Is het een stukje sociaal isolement (op het gebied van bdsm) dat ik ervaar.
Af en toe log ik in op FL, meestal om er direct weer te verdwijnen. Het lijkt mijn wereld niet, ik kan de connectie niet vinden. Ik probeer bewust te kijken wat vrienden delen, en het is of ik in een leegte stap. Ik weet wel, dit is mijn leegte, ik lijk erin vast te lopen en weet niet hoe met een opwaartse beweging mijn weg hier uit te vinden.
Zinnestrelend 