Dwaal ik mijn eigen wereld, in het hier en nu verdwaald. Niet het verleden, niet de toekomst maar het is het heden waarin ik mezelf lijk te verliezen. Een ongrijpbare leegte die zich niet vangen laat ketent mij. Een troosteloze eenzaamheid grijpt mij naar de keel.
In de geborgen warmte manifesteert zich een sluimerende stilstand, een passief zijn die drijft op bekende communicatie. Deuren staan open, sommigen sluiten zich en het zicht kenmerkt zich met de bekende contouren van een beleving die zowel intens als vertrouwd is.
Ik weet niet meer welke passen te zetten, waar de dans te vinden die mij boeien kan, waar de sprankeling te vinden die het vuur in mij opnieuw kan laten oplaaien.
Zinnestrelend 