Als een vogel die verlangend naar de lucht kijkt, de vrije val val vogels bewonderd en weet dat zij ooit ook zo vrij was. Dit besef stemt me verdrietig. Het is een proces dat al langer gaande is. Ik was een vogel die de mooiste vluchten maken kon, duizelingwekkende dalingen afgewisseld met een kalme vleugelslag die mij bij de mooiste uitzichten bracht.
Mijn vleugels zijn niet lamgeslagen maar missen de wind die hen omhoog brengt, de turbulentie waarop ik drijven kon ontbreekt. De kracht om mijn vleugels uit te slaan is verdwenen.
Het zicht vanaf de grond is verdrietig stemmend, het fluistert constant gemis, het tovert vergeten herinneringen aan de horizon. Soms wil ik mijn snavel in mijn veren steken om de vele vrije vluchten die de lucht sieren niet meer te zien, om in zachte warmte van mijn vederdons te verdwijnen.
Zinnestrelend 