In het zilveren licht dans ik, ik beweeg haar tinten van licht naar donker, breek de schakels van een schimmig verleden om licht te openen.
Dan weef ik een nieuw licht, ik volg de draden van onstuimig verlangen en passioneel beleven. Verweef ze met de rekbare draadjes van verleden, van herinneringen gekoesterd en pijn beleefd. Een deken van vurig samensmelten en genadeloos loslaten ontvouwt zich onder mijn handen. Ik weef en blijf weven, losse afgebroken draadjes en lange dunne lijnen vormen een deken, zichtbaar slechts voor mij.
Voorzichtig sla ik de deken om mij heen, ontelbare zilveren stofdeeltjes dwarrelen om mij heen, ik wentel me in de deken zoals deze zich in mij wentelde. Ik heb haar weer heel gemaakt, verleden en heden dansen in een eigen dans, liefde en een gebroken hart kijken elkaar aftastend aan, de pijn van losgelaten worden daagt het kwetsbaar geven uit. Ik keer in mijzelf, verder terug onder de deken, duik in mijn verdriet en schuil in de pijn. Ik adem verlangen en elk moment dat ik mij aan jou gaf, ik doorleef mijn geven en de schaduw die volgde.
Ik dwaal de donkerte nogmaals en herken de schim die de schaduw breekt.
Mijn overgave gaf voor ik haar volgen kon, zij smeekte je haar niet los te laten en had je al vergeven voor ik de pijn loslaten kon. In mijn geven ben ik even vrij van de schaduw, dans ik het gouden licht van ons samensmelten. In de ruimte eromheen kan ik verward raken van de wonden die nog niet genezen zijn, voel ik me kwetsbaarder dan ooit, lijkt licht feller dan ik verdragen kan.
Zinnestrelend 