In het bewandelen van mijn eigen weg is er een duale dans tussen bewust mijn eigen weg kiezen, genieten van de flow die soms iets op pad brengt en dat wat mist.
Het mag, missen. Het is goed te missen. Ik wil het niet najagen, ik wil het niet doelbewust zoeken omdat ik weet dat ze zich zo niet laat vinden. Ik wil niet verdwalen in illusies die zich vermommen als zijn wat ik mis, het wrede moment waarop realiteit zich openbaart is niet wat ik nu nodig heb.
Dan beweeg ik liever alleen in de stilte van mijn missen, dan omhels ik mijn eigen gemis en omhul haar met warmte die uit mijn eigen bron stroomt.
Ik heb gedanst, geen nieuwe dans met onbekende partner. Het is me duidelijk geworden dat ik een slechte danspartner ben of simpelweg een dans beweeg die te onbekend is om gegrepen te worden. Waarmee ik niet gegrepen word, waarin mijn meisje zich terug trekt en niet laat zien. En ze wil zo graag gezien worden. In mijn dans werd ze gezien, heeft ze uitgedaagd en geplaagd, mocht ze even bewegen in de puurheid van haar zijn. De tranen nu zijn de spiegels van gemis, van de stilte en de eenzaamheid, van de nieuwe weg waarin ze haar eigen beweging probeer te vinden.
Zachtjes fluisterend herhaal ik voor mezelf, het is goed zo. De dans mag er zijn, er is niets mis met bewegen binnen mijn comfortzone, er is niets mis met missen, er is niets mis met een tranen die mijn glimlach raken.
Ik heb gedanst, ik was niet vergeten hoe te bewegen, ik weet weer waarom ik zo trouw blijf aan het volgen van mijn eigen kern.
Daarin neem ik gemis voor lief, liever haar missen dan mezelf kwijt raken in dansen die de mijne niet zijn.
Zinnestrelend 