Haar passen breken de sporen licht die donkerte naar grijs kleuren. Ze beweegt een zacht verlangen, smoort de stilte in haar wens te dansen. In de dans is er geen twijfel maar een zeker bewegen, deze stelt haar in staat zich te verliezen in de beweging.
Wanneer de laatste klanken zijn verstomd eist duisternis haar op. Zijn sterke grip ademt een vreemde rust, ze schuilt in zijn kilte, gewend aan de donkerte die haar zicht beperkt. Dezelfde donkerte die haar leek te beperken spreekt nu van een rust die ze nodig heeft.
Licht lijkt te fel, het brandende delen liet sporen achter die de koelte nodig hebben te kunnen helen. Ze nestelt zich in de armen van donkerte en fluistert hem zachtjes toe..’laat mij nu nog niet los, ik heb je donkerte nodig om mijn weg naar het licht te vinden’
Zinnestrelend 