In het bewandelen van mijn eigen weg is er een duale dans tussen bewust mijn eigen weg kiezen, genieten van de flow die soms iets op pad brengt en dat wat mist. Het mag, missen. Het is goed te missen. Ik wil het niet najagen, ik wil het niet doelbewust zoeken omdat ik weet dat ze zich zo niet laat vinden. Ik wil niet verdwalen … Lees verder Dat wat mist

Haar passen breken de sporen licht die donkerte naar grijs kleuren. Ze beweegt een zacht verlangen, smoort de stilte in haar wens te dansen. In de dans is er geen twijfel maar een zeker bewegen, deze stelt haar in staat zich te verliezen in de beweging. Wanneer de laatste klanken zijn verstomd eist duisternis haar op. Zijn sterke grip ademt een vreemde rust, ze schuilt … Lees verder Smoort de stilte