Heel vluchtig is er een moment, ik zie het in de reflectie, de beweging van een dans, mijn dans.
Verbijsterd sta ik stil, hoe eenzaam de stille danser maar vooral..hoe mooi haar beweging.
Als ze zichzelf volgt, als ze drijft op de kracht in haar pure Zijn. Als ze luistert naar de klanken van haar binnenste.
Zo mooi, wanneer ze danst op de melodie van verdriet, als iedere beweging de pijn meesleept, door de lucht gooit en weer vangt..omdat ze weet dat ze deze niet van zich af kan schudden.
Zo sterk, wanneer ze zichzelf toestaat te bewegen op de vage klanken die door haar muren breken, wanneer ze haar pijn, haar verdriet en haar gemis danst zoals alleen zij kan.
Zo puur, wanneer ze beweegt niet geremd door de pijn die haar beweging vertraagt, die haar vast zet laat bevriezen. Zelfs dan weet ze nog te bewegen, daalt ze in haar puurheid met een intensheid die haar eigen is.
Zo kwetsbaar, wanneer ze blijft bewegen terwijl tranen haar zicht vertroebelen, ze de melodie vergeten is, iedere pas haar bewust maakt van haar wonden en ze blijft bewegen.
Zo mij….
Zinnestrelend 