Nieuw beleven

Brak bewegen
de beleving.

Bekende geven
een nieuwe kleur.

Eindeloos de schemering
van donkere tinten pijn.

Bewoog beleven
een voorzichtige schakel

Eindeloos de scharkering
van gekleurde tinten in een nieuwe dans.

In oneindig vele tinten grijs dwaalde ik, geketend aan de donkerte van scherpe pijn. Ze hield me in haar greep, ik trachtte me los te breken.
Bewoog pijn naar kleur, donker naar licht en brak los, om mezelf te ontwarren in een nieuw verwarrend bewegen. Gekleurd door tinten pijn, oude wonden en intens verdriet.
Ik droeg ze, ze waren de collar die jij achterliet.

In een nieuw breekbaar beleven bewoog voorzichtig ons verlangen. Danste onbekende klanken een nieuwe melodie, ik durfde haar te volgen, ik durfde jou weer vast te pakken.

Vanuit de diepste donkerte toonde overgave een ongekende moed, voelen in haar puurste zijn.

Ze toonde zich, breekbaar in haar kracht, sterk in haar kwetsbaarheid.
Ze gaf zich, opnieuw. Dwalend in de leegte van onbenoemde kaders.
Ze hield zich staande, toonde opnieuw.
Met al haar pijn, in al haar breken.

Je nam de collar van oude pijn, raakte de pijn, maakte hem de jouwe. Nog eenmaal omsloot het soepele leer van ons gebroken beleven mijn hals.
Ongekend diep en heftig volgden de emoties de beweging, waarmee je de collar losmaakte, de onzichtbare schakels vastpakte en los brak.

Naakt voor je, zie mijn pijn, zie mijn wonden. Ze zijn de jouwe, ik toon je ze, ik deel je ze. Wees het helen zoals je de pijn was.

Je vraag, sterk maar breekbaar. Bewust van de pijn, bewust van beider kwetsbaarheid.

Mijn zacht fluisteren…

‘…ja…’