Ik dwaal in een voortdurend wisselend landschap, gekleurd door de lucht die voortdurend van tint verandert door de dansende reflectie. Een samensmelten van heden en verleden in een prachtig schouwspel schildert de lucht met woorden die ik niet vangen kan.
Struinend door het hoge gras ontmoet ik soms een passerende wandelaar, meestal is het een zwijgzaam passeren, waarbij ik opgemerkt, bekeken en afgetast word zonder dat er een connectie gemaakt wordt. Een enkele keer komt het tot een gesprek, vragen worden als pijlen afgevuurd waarbij soms al in het proces van richten de wandelaar zonder er verder woorden aan te verspillen zijn pad vervolgt, soms zijn er meer pijlen nodig voor de passant om tot de conclusie te komen dat ik toch niet het beoogde doel blijk te zijn.
Bij uitzondering ontstaat tijdens het gesprek een open deur, één die zicht geeft op een ander landschap. Nieuwe dimensies worden zichtbaar, leiden tot het openen van meer deuren in het landschap dat mij tekent. Een uitnodigend gebaar, de deur opent verder, soms krijg ik zelfs de sleutel aangereikt zodat ik de deur ook op eigen initiatief kan openen. Prettige klanken kleuren de horizon die achter deze deuren liggen, een nieuw delen wordt tastbaar, een prikkel naar aftasten en verkennen wordt voelbaar.
Het blijken echter lege deuren te zijn, eenmaal door de deur heen gewandeld verstillen de klanken die de nieuwe horizon kleurden, verdwijnen de kleuren, verdort het landschap.
Begrijpen doe ik het niet, als je een communicatie opstart, als deze je uitnodigt een stapje verder te gaan in het delen…uitwisselen van email adressen, zichtbaar vrienden worden op social media, telefoonnummers om ook via app contact te hebben tot soms zelfs bellen om een stem te horen. Wat geen stap is die ik snel zet omdat ik daarmee iemand echt in mijn eigen stukje leven toe laat.
En als al deze stappen het initiatief van en ander zijn en uiteindelijk leiden tot een grote stilte, dan ga ik me vertwijfeld afvragen wat er aan mij mankeert.
De echte vraag die ik mezelf zou moeten stellen is natuurlijk wat die anderen mankeren…Want waarom zou je deuren openen, dimensies tonen, stappen zetten om dan in een stilzwijgende beweging terug te trekken…
Ik denk dat ik voorlopig maar eens de grote zwijgende wandelaar blijf…
My Secrets 