Om mij heen zie ik de waarde die wordt toegekend aan iets dat voor mij leeg oogt. Het maakt dat ik me een vreemde voel. Een vreemde die de taal van deze wereld niet spreekt, ik heb haar leren begrijpen maar kan haar niet eigen maken, haar invulling voelt leeg en betekenisloos aan. En toch wordt deze taal door zovelen gesproken, ik zie het om me heen. Er wordt gepocht, gedweept, geclaimd. Er worden waardes toegekend aan een inhoud zonder kern, misschien ben ik een uitzondering dat zo te zien, het maakt dat ik me des te meer een vreemde voel.
Ik zie hoe gesproken wordt over dominantie en de woorden klinken hol, ze zijn een echo die weerspiegeld werd in de afspiegeling van een gevormd beeld. Ik zie hoe overgave uitwisselbaar wordt gemaakt. Alsof onderdanig zijn bepaalt dat overgave gewoon maar aan iedereen gegeven kan worden, wellicht is dat voor anderen zo, voor mij is het onbegrijpelijk.
Exclusief was mijn overgave, evenals mijn geven. Na acht jaar heb ik geen idee hoe ik ooit weer de connectie kan maken met de overgave die in mij leeft, ik beschouw haar nog altijd als verweven met mij. Zo was mijn geven ook verweven met mij, ik gaf aan jou vanuit het diepst van mijn zijn.
In de leegte waarin ik achterblijf dwaalt overgave een leeg geven, verdwaald en verdoofd. Beroofd van haar exclusief geven, gebroken in haar pure gave. Ik zie de bewegingen van anderen, het gemak waarmee overgave genomen wordt, de vanzelfsprekendheid waarmee overgave gegeven wordt, waarmee ze haar waarde kwijtraakt en inwisselbaar wordt.
Het stemt me verdrietig, versterkt de leegte die ik in mij en om mij heen voel.
Zinnestrelend 