De Val

Ooit, lang geleden, schreef ik eens…overgave heeft me verlaten. In dat moment was dat zo, de strijd om te mogen zijn wie ik was had me gebroken. Het verdwalen in me confirmeren naar wat een ander vond dat mijn overgave diende te zijn had me losgebroken van mijn eigenheid, ik was zelfs de overgave aan mijzelf kwijt.

Ik herinner me nog goed de pijn van toen, de lege dofheid die iedere glans weghaalde, waar niets meer weerspiegeld werd. Dat pijn nog ontelbare palletten meer kan omvatten kon ik mij niet indenken, toen..in dat moment.

Nu is er de pijn van overgave die geen weg meer kent, pijn en verdriet die mij van binnen verteren en ik geen stem kan geven. Ik voel de wanhoop van de sub in mij, de radeloosheid van het meisje in mij. Veilige en sterke armen hadden zij, om in te mogen schuilen, om te mogen zijn. Onvoorstelbaar veilig voelden zij zich, te mogen dansen in een geborgenheid die ongekend was. Beiden waren voorzichtig naar buiten getreden, na jaren van niet durven, niet goed genoeg zijn, van te moeten confirmeren…durfden zij te geloven dat het echt kon. Dat het echt bestond, die ene die hen zag voor wie zij echt waren. Die man en Dom die hen de veiligheid gaf die ze nodig hadden.

Stapje voor stapje, met vallen en opstaan, met voorzichtig om hoekje kijkend, met soms een terugtrekkende beweging die dagen maar ook maanden konden duren. Maar uiteindelijk wisten en voelden ze, dit was echt en bloeiden ze open.

Ik gaf je mijn diepste zijn, mijn diepste beleven. Iets zo puur en van mij, iets waar ik niet eerder iemand had toegelaten. Ik reikte het jou aan omdat het goed voelde, omdat het goed was, omdat het mijn overgave was. En toen was er de val, diep en nog steeds niet op de bodem. Ik blijf vallen, grijp om me heen maar houvast is er geen. Je was mijn baken, mijn veiligheid, mijn geborgenheid. Je gaf me ruimte om te mogen zijn, te dansen, te beleven, puur en vanuit mijn diepste eigenheid.

En toen was er niets meer, was jij er niet meer, de geborgenheid en veiligheid verdwenen. Al dansend op een koord zag ik niet dat het koord eindigde boven een afgrond.

Wat anders kun je dan dan vallen…