Woorden dwalen de leegte die ik niet innemen kan, ze strekt haar handen, reikt naar me. Ik wil vluchten uit haar peilloze diepte. Ze haalt me in, meedogenloos is haar scherpte. Ze dwingt me tot overgave, ik geef me, laat haar. Ze breekt me, willoos in haar bewegen geef ik me over.
Ik laat los, donkerte domineert de leegte. Geen bakens, geen licht, geen warmte. Slechts het vage gerammel van de kettingen die mijn boeien sieren. Weerloos zijn mijn pogingen me los te breken, te sterk deze zwaarte, te zwaar deze diepte, te diep deze pijn.
Eén met de pijn voel ik de dofheid die doorbreekt, ik ken haar talmen, weet haar dwalen. Ze is uit op het laatste spoortje voelen, tot zij ook deze heeft weten te breken.
Mijn overgave was een geven, een puur en intens aanreiken van mijn diepste beleven. Je nam haar, brak haar en liet haar achter.
Nu is haar pijn de mijne, mijn eenzaamheid de hare. Er is een dwalen welke ik volg, ze volgt donkerte tot in het holst van de nacht, hopend op een moment van rust. Van innerlijke stilte, van losraken van deze pijn.
Zinnestrelend 