Het jachtseizoen is geopend. De signalen zijn duidelijk, het maakt niet uit hoeveel verdriet er doorklinkt in mijn teksten. Relevant is niet wat er wél in mijn profiel staat, gezien wordt wat er niét in staat. Geen partner en dus…is de jacht geopend.
Ik was er op voorbereid, erg genoeg eigenlijk dat je als vrouw met onderdanige en masochistische gevoelens je bewust moet zijn van het feit dat tenzij je spoorloos verdwijnt je alleen al door als relatie loze sub een profiel te hebben je een weerloze prooi oogt in de geest van de jager.
Wetend dat de jacht geopend zou worden had ik mijn maatregelen her en der al genomen.
Stap één was om alle vage online contacten uit vriendenlijsten (op FL) te verwijderen zodat mijn berichten niet meer in hun tijdlijn verschijnen en dit kan aanzetten tot aantrekken van het jachtkostuum, het vizier te richten en de target op mij in te stellen. De bijkomende stap had minder met het jachtseizoen te maken maar meer met mijn eigen gevoel, het criteria werd dat een ieder die in het verleden niet of nauwelijks geïnvesteerd had in contact dan wel oprechte interesse in mij als mens getoond had ook verwijderd werd.
Stap twee was om potentiële risico factoren te weren, geen koffie dates met online contacten waarmee ik al geruime tijd contact had gehad in mijn recentelijke leven, duidelijke taal spreken en grenzen aangeven.
Stap drie was alle foto’s verwijderen die zouden kunnen uitnodigen tot opmerkingen of groeiende illusies. De totale uitkomst van deze stappen is een soort strippen van een profiel, waarbij ik alleen mijn teksten heb laten staan.
Deze maatregelen zullen ongetwijfeld effect gehad hebben maar er zijn jagers die blind op hun prooi afrennen. Zo heb ik al voorstellen gehad om de deur open te houden zodat eens mijn verdriet voorbij is ik de wellicht kans van mijn leven niet laat lopen, expliciete beschrijvingen voor deelname aan een spel als derde/vierde/vijfde zoveelste sub wisten ook de weg naar mijn mailbox te vinden, verder heb ik al diverse uitnodigingen tot kennismaken gehad, evenals ogenschijnlijk vriendschappelijk bedoelde afspraken om eens ergens koffie te gaan drinken (wat in mijn relatie status van de afgelopen 8 jaar nooit voorkwam), of wist de taal van de foute dom een weg naar mijn mailbox te vinden.
Mijn acties op deze acties, die soms zelfs als aanva voelen, zijn duidelijk, ze gaan direct op negeer/blokkeer. Uit ervaring weet ik dat vriendelijk uitleggen dat ik net midden in een meer dan heftige relatie breuk zit weinig uitmaakt voor jagers die alleen maar de prooi en potentiële kansen zien.
Want mij lijkt het niet meer dan logish dat je iemands profiel een beetje leest voor je een bericht stuurt, en als je dan een bericht stuurt dan zou ik het ongepast vinden om een (al dan niet verkapt) verzoek tot kennismaken te sturen naar iemand wiens profiel zo duidelijk spreekt van verdriet. De jagers die mijn terrein betreden worden niet gehinderd door dit moreel besef, zij spreken duidelijke taal en vuren af op goed geluk.
Gelukkig weet ik altijd op tijd te duiken, gelukkig ben ik geen weerloze sub zelfs niet in het diepst van mijn verdriet en pijn. Maar verdrietig stemt dit me wel, want hoe goed ik ook afbaken, negeer, ontvriend en acties onderneem om wel online te kunnen blijven op een platform de enige manier om de jagers echt te ontwijken is spoorloos verdwijnen.
Op Fl zou ik dat op dit moment niet eens echt als gemis ervaren waarschijnlijk, maar hier op BZ had ik de connectie met schrijven weer gevonden en zou verdwijnen wel voelen als gemis. Dus jagers…laat mij alsjeblieft gewoon zijn wie ik ben. Een gewonde sub die tijd nodig heeft om te herstellen, die de connectie met lezen en schrijven nodig heeft omdat dat de enige koppeling met bdsm is die nog overblijft en mij soms in staat stelt in die ruimte te stappen waar ik verder in mijn leven nu niet meer aan toe kom.
Richt de vizieren een andere kant op, dit deel van het bos is niet bestemd om te jagen.
My Secrets 