In de leegte van mijn voelen sluimert een gemist beleven. Ik voel haar leegte, haar pijn en gemis. Haar verdriet overmeestert me, ik geef me over en verdrink, golf na golf in immens verdriet dat geen weg meer weet te vinden.
Ergens diep in mij deint een zee van tranen, ergens diep in mij dwaalt een sub, verschuilt een meisje. Hun pijn snijdt diep, ik zie de sporen, zie de diepte van de wonden, het is of ik door glas kijk en mijn eigen pijn, verdriet en strijden zie. Gevoel weet mij niet te vinden, ik heb me losgemaakt van de scherpte, haar terug weten te dringen tot de constante factor die ze is. Dof en zonder glans, ieder voelen, ieder moment, ieder delen is haar kleur kwijt.
In een kleurloze wereld dwaal ik, verstoten van connectie. Ik ben haar kwijt, kan haar niet bereiken. Om mij heen zie en lees ik, begrijpen kan ik niet meer. Ik weet dat ooit ook ik daar was, dat ik kon dansen vol overgave, me geborgen kon voelen in de veiligheid van jouw Dominantie. Die verdwenen is in een donkere nacht, zonder afscheid te hebben mogen nemen, zonder vangnet. Ineens is alle vanzelfsprekendheid weg, is beleven een herinnering die razendsnel vervaagt omdat het teveel pijn doet.
Om mij heen zie ik de wervelende kleuren van hen die verder dansen, ik blijf achter. Ik hoor de muziek niet meer, ik deel het enthousiasme en de verwondering niet meer. Ik deel niet meer, het is stil geworden.
In mij en om mij heen.
Ik weet niet hoe connectie te maken, ik weet niet hoe te praten over de pijn die in mij leeft. Ik weet niet hoe een weg te vinden in een wereld vol mensen die verder dansen. Ik wil me terugtrekken, losmaken. Ik verdwaal in mijn leegte, in mijn pijn en het enorme verdriet. En ik weet niet welke woorden er aan te geven,ik weet niet hoe uit te leggen hoeveel pijn ik heb, ik weet niet hoe te vertellen dat de stilte om mij heen de stilte in mij versterkt. Misschien is het wel andersom, is het de stilte in mij die stil maakt.
Het is of ik me beweeg in een wereld die verlaten is, verlaten nu ik niet meer dans, nu ik niet meer deel vanuit de beleving, niet meer geef vanuit mijn delen.
In stilte klinkt een echo, een diepere laag, een nog sterkere stilte. Ik weet niet meer hoe me te bewegen in haar razen,dus duik in ineen. Maak me klein, onzichtbaar misschien zelfs, en wacht tot deze storm van stilte voorbij is.
Waarna ik de schade kan opmaken, weet welke vriendschappen het niet overleefd hebben, welke contacten ik los kan laten en ik me op kan maken voor een nieuwe, onbeminde stilte.
Zinnestrelend 