In de eenzaamheid van verandering dwaal ik gedachten naar een eind. Met genoegdoening zie ik ze over de rand verdwijnen in een diepte.
Met pijn in mijn hart realiseer ik me dat geen diepte me te diep was om in te duiken omdat ik me veilig en geborgen voelde in onze liefde, diezelfde liefde die niet meer volstaat om te kunnen helen wat nu gebroken is.
De horizon kleurt donker en ik koester me in haar zwaarte, wetend dat zij de enige troost is die ik op dit moment toe kan laten, dat ik in haar armen schuilen en huilen mag.
Je liet los en dat besef alleen al raakt me diep, dieper dan ik ooit geraakt ben.
My Secrets 