En dan…laat je los. Voel ik de bodem onder mij verdwijnen, zie ik de pilaren naast mij uiteenspatten, zie ik realiteit zich vervormen tot een mij onbekend beeld.
De pijn in mijn hart is niet te vangen in woorden, de kleur van mijn geven is grauw geworden. Ik betwijfel de waarde van alles dat je gaf, voel mij een weerloze gevange in een web van vaagheden.
Ik voel hoe veiligheid wegvloeit, hoe geborgenheid een vlucht neemt en zekerheden oplossen in de ruimte om mij heen. Die immens voelt, die me verloren laat voelen.
Al mijn tranen geven geen antwoord, mijn pijn fluistert. Ze voelt zich niet gezien, niet gehoord, schor van het stille schreeuwen.
Je liet los, en ik zal nooit begrijpen waarom.
Zinnestrelend 